နှုံးချိသွားတာပဲ ကိုအောင်ရယ်

ကျွန်မနာမည်က ဝတီခိုင်။ အသက်ကတော့ ၃၈နှစ်ထဲကို ရောက်နေပြီ။ အဖေကဗမာ အမေကရှမ်းတရုတ်ဆိုတော့ အသားအရည်ကတော့ ဖြူဖွေးနေတာပဲ။ မျက်နှာလေးကတော့ အမေ့အမွေရထားတော့ နုဖတ်နေတာပဲ။ အသက်အရွယ်ထက်တောင် နုသေးတယ်လို့ ရင်းနှီးတဲ့လူတိုင်းက ပြောကြပါတယ်။ ငယ်ငယ်တုန်းကဆို ပိုးပန်းတဲ့လူတွေမှ တအားများတာ။ အဲ့ဒီအထဲကမှ အခုသားလေးရဲ့အဖေကို ချစ်မိပြီး ကျောင်းပြီးတဲ့အချိန်မှာ အိမ်ထောင်ပြုခဲ့တယ် ဆိုပါတော့။ ယောကျာ်းကတော့ ကျောင်းမတက်ပေမယ့် မြို့မှာလာအလုပ်လုပ်ရင်း ကျွန်မနဲ့ ဆုံခဲ့ကြတာ။ အိမ်ထောင်ကျပြီးတော့ သူ့နောက်ကိုလိုက်ခဲ့ရတာပေါ့။ အခုတော့ နယ်မြို့လေးတစ်မြို့မှာ သားလေးထက်ပိုင်ကို ဈေးရောင်းပြီးတော့ ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်နေရတယ်။ ယောကျာ်းဆုံးသွားတာတော့ ၅နှစ်လောက်ရှိပြီ။ ကုန်ကားမောင်းရင်း ကားမှောက်ပြီး ဆုံးသွားခဲ့တာ။ ယောကျာ်းဆုံးသွားကတည်းက သားလေးကို ကျွေးမွေးပြုစုလာတာ သားလေးတောင် ၁၀ တန်းရောက်နေပြီ။ သားလေးက လိမ်မာပါတယ်။ အမေ့စကားကို မြေဝယ်မကျ နားထောင်တယ်။ သား ၁၀ တန်းရောက်တဲ့အချိန်မှာတော့ ကျွန်မတွေးမိလိုက်တာက ကျွန်မတို့သာ ဒီမြို့မှာဆက်နေရင် ကြီးပွားမှာမဟုတ်သလို သားလေးပညာရေးလည်း နစ်မွန်းမယ်လေ။ ဒါကြောင့် အမျိုးတွေရှိတဲ့ ရန်ကုန်ကို ပြောင်းပြီး အလုပ်လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ သားလေးကိုတော့ သူ့အဖွားဆီမှာ ထားပြီး ကျွန်မကတော့ ကျွန်မတူမလေးနဲ့ အတူသွားနေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ တခါတရံတော့ သားလေး အလည်လာပါတယ်။ သူအလည်လာတဲ့အချိန်တော့ အတိုးချပြီး အလွမ်းသယ်ရတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မ ဆောက်လုပ်ရေး ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်ရခဲ့ပါတော့တယ်။ ကုမ္ပဏီက ဘော့စ်နာမည်က ကိုအောင်ထွန်း။ အသက်ကတော့ ၄၅ နှစ်လောက်ရှိပြီ။ အတော်လေးလည်း ယောကျာ်းပီသပါတယ်။ မိန်းမနဲ့ ကွဲနေတယ်လို့တော့ ပြောတာပဲ။ သဘောလည်း ကောင်းတယ်။ လက်အောက်ငယ်သားတွေကိုလည်း မျှမျှတတဆက်ဆံတယ်။ လူရိုးအေးကြီးပေါ့။ ကျွန်မကတော့ သားလေးနောင်ရေးကလည်း ရှိနေတော့ အလုပ်ကို ကြိုးစားလုပ်ခဲ့ပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ တစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ ကိုအောင်ထွန်းနဲ့လည်း ရင်းနှီးလာခဲ့ပါတယ်။ တစ်ရက် ထက်ထက်က လာပြောပါတယ်။ “ဝတီ နင့်ကို ဆရာခေါ်နေတယ်” “အေး အေး ငါသွားလိုက်မယ်” အခန်းထဲကို ရောက်တော့ ကိုအောင်ထွန်းက “ထိုင်လေ ဝတီ ” “ဟုတ်” “ဝတီ အလုပ်ကြိုးစားတာရယ် လုံ့လစိုက်တာတွေရယ်ကြောင့် ဝတီ့ကို ဒီနေ့ပဲ secretary ရာထူးတိုးပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်…. အလုပ်စားပွဲကို ဆရာ့အခန်းထဲ ရွှေ့ခဲ့လိုက်တော့” “တကယ်လား ဆရာ” “တကယ်ပြောတာပါ” “ပျော်လိုက်တာ ဆရာရယ်”။ ဆရာက ”တစ်ခုပြောဦးမယ် ကျွန်တော့ကို ဆရာဆရာနဲ့ မခေါ်ပါနဲ့ ကိုအောင်လို့ပဲ ခေါ်ပါဗျာ ရင်းနှီးမှုရတာပေါ့” “ဟုတ်ကဲ့” ဒီလိုနဲ့ ဆရာ့ရုံးခန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ မျက်နှာမှာတော့ ပျော်ရွှင်နေတဲ့ပုံက ထိန်းမရအောင်ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ဆရာရဲ့ secretary ဖြစ်ခဲ့ပါတော့တယ်။ secretaryဆိုတော့ ဆရာသွားရာကိုလိုက်၊ တစ်နေကုန်ရုံးခန်းမှာပဲ သူနဲ့အတူနေရတာပေါ့။ ကျွန်မကိုလည်း ဂရုစိုက်လွန်းလို့ တစ်ခါတစ်လေ နေတောင်မနေတတ်ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ယောကျာ်းဆုံးသွားပြီးကတည်းက ယောကျာ်းတွေနဲ့ ဝေးကွာခဲ့ရတဲ့ကျွန်မဟာ ယောကျာ်းပီသတဲ့ ဆရာ့အပေါ်မှာ စိတ်တွေ တိမ်းညွှတ်ချင်ခဲ့ရပါတော့တယ်။ ဆရာကလည်း ကျွန်မဖင်တွေကို ကြည့်လိုက်တာ အရည်ပျော်ကျမတတ်ပဲ။ တစ်ရက် ကျွန်မနေ့လည်ခင်း အပြင်သွားပြီး ရုံးခန်းကိုပြန်လာတော့ တံခါးမခေါက်မိပဲ အခန်းထဲဝင်လိုက်တာ ဆရာဘာလုပ်နေတယ်ထင်လဲ။ မျက်လုံးမှိတ်ပြီးတော့ သူ့လီးကြီးကိုကိုင်ပြီး ဂွင်းထုနေတာ။ ကျွန်မလည်း အနားကို အသံမပေးပဲ ကပ်သွားလိုက်တယ်။ သူ့လီးက အရှည်ကတော့ ၆လက်မလောက်ပဲ ရှိမယ်။ လုံးပတ်ကတော့ အတော်တုတ်တယ်။ အံမယ်လေး။ ဘုရားတောင် တမိတယ်။ ကျွန်မယောက်ျားတုန်းက သေးသေးလေးကိုး။ ကျွန်မ မှင်သက်ပြီး ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေတုန်း ဆရာ့ပါးစပ်ကနေ ညည်းသံတွေ ထွက်လာပြီးတော့ လီးထိပ်ကနေ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာပါတော့တယ်။

အဲ့ဒီအချိန်ကျမှ ဆရာက မျက်လုံးဖွင့်လာကာ ရှေ့မှာကြောင်ပြီးရပ်နေတဲ့ ကျွန်မကိုလည်းတွေ့ရော ရှက်ပြီး Toiletထဲကို ဝင်ပြေးသွားပါတော့တယ်။ ဆရာနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျွန်မသူ့အပေါ်မှာ ရင်အခုန်ခဲ့ရဆုံး အချိန်လေးပါပဲ။ ကျွန်တော့နာမည်က အောင်ထွန်း။ ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီ ပိုင်ရှင်ပေါ့။ အသက်ကတော့ ၄၅ နှစ်ရှိပြီ။ မိန်းမယူပြီးတော့ မိန်းမနဲ့ဝေးကွာခဲ့ရတာ ၇ နှစ်လောက်တောင် ရှိနေပြီ။ ဒီလိုနဲ့ နေလာလိုက်တာ တစ်ရက်မှာ အလုပ်ခေါ်ဖို့ အင်တာဗျူး လာလျှောက်တဲ့အထဲမှာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်တယ်။ သူမနာမည်က ဝတီခိုင်။ မျက်နှာလေးကဆို အသက်အရွယ်နဲ့မလိုက် နုဖတ်နေတာပဲ။ ဖင်ကြီးတွေဆို ၃၉ ၄၀ဆိုဒ်လောက်ရှိမယ်။ သူမကို သဘောကျသွားတာနဲ့ အလုပ်ခန့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့ရုံးခန်းထဲမှာ ခေါ်ထားလိုက်တာပေါ့။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူမနဲ့ရင်းနှီးလာရာကနေ သူမအကြောင်းတွေ စပ်စုရင်း သူမက သားလေးတစ်ယောက်ရှိတယ် ဆိုတာရယ်၊ သူမက မုဆိုးမဆိုတာရယ် သိလိုက်ရတယ်။ သူမယောကျာ်းက မသန်တာလား မဖြိုနိုင်တာလားတော့ မသိဘူး။ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားက ကလေးတစ်ယောက်သာ မွေးထားတယ်ဆိုတယ် တောင့်ဖြောင့်နေတာပဲ။ သူမနဲ့တွေ့တဲ့အချိန် လမ်းလျှောက်တိုင်း တုန်တုန်သွားနတဲ့ သူမဖင်ကြီးတွေကြည့်ပြီး လီးတောင်ခဲ့ရတာလည်း မနည်းတော့။ ဖင်ထောင်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ လိုးလိုက်ရလို့ကတော့ အီဆိမ့်နေမှာပဲ။ တစ်ရက် ဝတီအပြင်သွားတုန်း ရုံးခန်းထဲမှာ သူမဖင်တွေကိုမှန်းပြီး ဂွင်းထုနေတာ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားလည်း မသိဘူး။ ပြီးမှ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့ရှေ့မှာ ကြောင်ပြီး ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ဝတီ့ကို တွေ့လိုက်ရတာ။ ရှက်လိုက်တာဗျာ။ ဒါပေမယ့် ဝတီဘာဖြစ်လို့ အသံမပေးပဲ ဝင်လာတာလဲ။ ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လို့ ရပ်ကြည့်နေတာလဲ။ သူမကရော ကျွန်တော့ကို စိတ်ဝင်စားနေလား တွေးမိလိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျွန်တော် ဝတီ့ကို ရအောင်ကြံမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ “ဝတီ… ဒီနေ့ည အားလား” “အားပါတယ် ကိုအောင်… ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ” “ကိုယ့်သူငယ်ချင်း ဝင်းကို… နိုင်ငံခြားက ပြန်လာတာ… ညကျရင် ပါတီပွဲရှိတယ်… ဝတီလိုက်ချင်ရင် ခေါ်သွားမလားလို့…. သူနဲ့လည်း မိတ်ဆက်ပေးမလို့လေ” “ဟုတ်ကဲ့… ဝတီ လိုက်ခဲ့ပါ့မယ်…. ဘယ်အချိန်လဲ ကိုအောင်” “၇နာရီလောက်ပေါ့ ရုံးဆင်းလို့ အိမ်ပြန်ရင် ရေမိုးချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲထားလိုက်လေ ကိုယ်လာခေါ်မယ်” “ဟုတ်ကဲ့” ရုံးဆင်းပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ တူမလေးကို ဧည့်ခန်းထဲမှာ တီဗွီကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်တယ်။

ဘာမှမပြောတော့ပဲ အခန်းထဲကို ဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ တနေကုန် ဝတ်ထားရလို့ ချွေးနံ့တွေထွက်နေတဲ့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပြီး ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့မှာ တစ်ကိုယ်လုံး လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ နို့တွေကလည်း တင်းဆဲ။ ဖင်ကလည်း မကျသေး။ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေပန်းအောက်ကို ဝင်လိုက်ပါတယ်။ စောက်ပတ်ကလေးကို ငုံ့ကြည့်မိတော့ အမွှေးလေးတွေ ရှည်လာပါလား ရိတ်လိုက်ဦးမှပဲလို့ တွေးပြီး ခုံပေါ်တင်ထားတဲ့ ဂျုတ်ကိုယူပြီး စောက်မွှေးလေးတွေကို ရိတ်လိုက်ပါတယ်။ ရေကအေးတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ထောင်လာတာပေါ့။ နို့သီးလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မကလေးနဲ့ ဖိချေလိုက်တယ်။ “အင့်… ဟင့်” တစ်ကိုယ်လုံး တုန်သွားတယ်။ နို့သီးလေးတွေကို ပွတ်ရင်းနဲ့ အရသာတွေ့လာတော့ လက်က စောက်ပတ်ကလေးဆီ ရောက်သွားပြီး အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း ပွတ်နေမိတယ်။ စောက်စိကလေးကို ပွတ်လိုက်မိတဲ့ အချိန်မှာတော့ “အင့်… ဟင့်”ကောင်းလွန်းသဖြင့် ညည်းလိုက်မိသည်။ စိတ်ကူးထဲမှာလည်း တစ်နေ့က ရုံးခန်းထဲမှာ မြင်ခဲ့ရသည့် ကိုအောင်၏လီးကြီးအား ပြေးမြင်မိလိုက်သည်။ ဒီအချိန် ကိုအောင်သာ သူမကိုလာလိုးလျှင် ငြင်းမိမှာ မဟုတ်။ ယောက်ျားဆုံးသွားပြီးကတည်းက အလုပ်တွေ မအားသဖြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင် အာသာမဖြေခဲ့။ အခုအချိန်ထိပင်။ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ် အိပ်ချလိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်က နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ချေပြီး စောက်စိကလေးကို ပြင်းပြင်းလေး ပွတ်နေမိသည်။ “အား ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်… အင်း…. ဟင်း… အင့် ဟင့်” လက်ခလယ်လေးကို ကွေးပြီး ကိုအောင့်လီးအမှတ်နှင့် စောက်ပတ်လေးထဲကို ထိုးထည့်လိုက်ပြီး လက်နဲ့လိုးနေမိသည်။ ပါးစပ်မှလည်း “လိုး လိုး… လိုးစမ်းပါ ကိုအောင်ရယ်…. ဝတီ့စောက်ပတ်လေး… ကွဲသွားအောင်… လိုးပစ်လိုက်စမ်းပါ” ဟုဆိုပြီး လက်နဲ့ လိုးနေလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်း ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဝတ်လစ်စားလစ်နှင့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက် အာသာဖြေနေသည်မှာ နတ်သမီးလေး တစ်ယောက်လိုပင်။ မကြာခင်တွင် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားပြီး “အင်းးးးး ဟင်းးးးးးးး”သက်ပြင်းအရှည်ကြီးချကာ စောက်ရည်များကို စောက်ပတ်လေးအတွင်းမှ ပွက်ကနဲ အန်ချလိုက်သည်။ ပြီးသွားမှ ရှက်မိသလိုပင်။ တိတ်တခိုး ရင်ခုန်နေရတဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်အား မှန်းနေမိတာကိုး။ “မိဝတီ နင်တော်တော် ယွပါလား”ဟု စိတ်ထဲမှာ ကိုယ့်ဖာသာ ပြောလိုက်မိတယ်။

အသက် ၄၀ပြည့်တော့မည် ဖြစ်သော်လည်း သွေးသားတောင့်တမှုများက လျော့မကျသေး။ ပြင်းထန်နေတုန်းပင်။ ရေမိုးချိုးပြီး အလှဆုံးဖြစ်အောင် ပြင်ဆင်ပြီး အထက်အောက် တစ်ဆက်တည်း အင်္ကျီစကဒ် အတိုလေးအား ဝတ်ကာ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးပြီးတာနဲ့ သူမအလှပြင်တာ ပြီးဆုံးသွားပြီ။ ညနေ၆နာရီ ၄၅လောက်တွင် အိမ်ရှေ့ကို ကိုအောင့်ကား ရောက်လာတယ်။ ကျွန်မလည်း ညအပြန် ညဥ့်နက်မည်ဟု တူမလေးအား မှာခဲ့ပြီး ကိုအောင့်ကားပေါ်သို့ တက်လိုက်ချိန်တွင် ကိုအောင်က ကားမောင်းထွက်လိုက်သည်။ ကိုအောင် ဒီနေ့သန့်ပြန့်နေပါလား ပါတီဆိုတော့ မိန်းမတွေလည်းပါမှာပဲ သဝန်တိုလိုက်တာ။ အို.. ငါနဲ့သူနဲ့ ဘာဆိုင်တာမှတ်လို့ဟု စိတ်ထဲမှာ တွေးနေမိသည်။ ကိုအောင်က ”ဝတီ သိပ်လှတယ်ဗျာ… ဒီနေ့လိုအလှမျိုး… တစ်ခါမှ မမြင်ခဲ့ဖူးဘူး” “ဟုတ်လို့လား ကိုအောင်ရယ်… ဝတီက အသက် ၄၀ပြည့်တော့မယ်…. မလှပါဘူးရှင်” “အသက်၄၀လို့သာပြောတယ်… ၃၀လောက်ပဲ ထင်ရတယ်…. အပျိုလေးတွေတောင် လိုက်မမှီဘူး” “အင်း ဟင်း ဟင်း… မမြှောက်ပါနဲ့ရှင် မုန့်ကျွေးဆိုလည်း ကျွေးပါ့မယ်” “မြှောက်တာ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ… ကလေးတစ်ယောက်အမေလို့တောင် မထင်ရဘူး… လန်းလိုက်တာ” “ဟုတ်ပါပြီရှင်… အရှုံးပေးပါတယ်” စကားပြောရင်းနဲ့ပင် ခြံကြယ်ကြီးတစ်ခုရှေ့ ရောက်လာသည်။ ခြံရှေ့တွင် အနောက်တိုင်းဝတ်စုံ ဝတ်ထားတဲ့ သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်နဲ့ လူတစ်ယောက် ရပ်စောင့်နေသည်။ ကိုအောင်က သူ့ကိုမြင်တော့ လက်လှမ်းပြပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ “ငအောင် ဘယ်တုန်းက မိန်းမရတာလည်းဟ… လျှိုထားတယ်နော်… မင်းမိန်းမက လန်းလှချည်လားဟ” “ဟာ ဟျောင့်… ဝင်းကို ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလည်း… ဒါငါ့မိတ်ဆွေဟ” “ဟာ ဆောရီးနော်ညီမ… ကျွန်တော်က မသိလို့“ “ရပါတယ်ရှင်” ခြံထဲကိုရောက်တော့ ဝိုင်းဖွဲ့ပြီး စကားပြောသူကပြော အတွဲလိုက် ကနေသူတွေကနဲ့ သူ့အဖွဲ့နဲ့သူ တွေ့ရသည်။ ကိုအောင့်သူငယ်ချင်းက ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်ကို နေရာချထားပြီးတော့ မိတ်ဆွေများကို လိုက်လံနှုတ်ဆက်နေသည်။

ကိုအောင်က “ဝတီသောက်ဦးမလား” “ကျွန်မ မသောက်တတ်ပါဘူး ကိုအောင်” “ဝိုင်ဖြစ်ဖြစ် ဘီယာလေးဖြစ်ဖြစ် နည်းနည်းသောက်လိုက်ပါနော်… ကိုယ်ကတော့ အပြင်းပဲ သောက်တော့မယ်” “အင်း… ဒါဆိုလည်း ဝိုင်ပဲသောက်တော့မယ်” စကားပြောရင်း သောက်ရင်းနဲ့ ကျွန်မလည်း ဝိုင်နှစ်ပုလင်းကုန်တဲ့အချိန် ရီဝေဝေလေး ဖြစ်လာပါတယ်။ ကိုအောင်က “ဝတီ ဟိုမှာ သူများအတွဲတွေ ကနေတယ် ကိုယ်တို့လည်း သွားကရအောင်လေ” “ကိုအောင့် သဘောလေ” နှစ်ယောက်သားထသွားကာ လက်ချင်းယှက်ပြီး သီချင်းသံနှင့်အလိုက် ယိမ်းနွဲ့နေမိသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ကိုအောင့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားသောအခါ ရင်ခုန်မိသလိုလို။ ကနေရင်းနဲ့ ကိုအောင်က နားအနားကိုကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး “ဝတီ ဝတီ့ကို ကျွန်တော်ချစ်နေမိပြီဗျာ” “ရှင်” ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ရင်ခုန်သွားတာပေါ့။ သူလေ ကျွန်မကို ရင်ခုန်အောင် သိပ်လုပ်နိုင်တာပဲ။ “ဟုတ်တယ်.. ကိုယ်ရတီ့ကို ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ်… တစ်သက်လုံး စောင့်ရှောက်ချင်တယ်” “စဉ်းစားပါရစေဦး ကိုအောင်ရယ်… ကျွန်မမှာ သားလေးရှေ့ရေးက… ရှိသေးတယ်လေ” “ကိုယ့်သားလေးလို သဘောထားမှာပါကွာ မငြင်းပါနဲ့နော်” ကျွန်မ မျက်လွှာလေး အသာချပြီး ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် မီးရောင်က ရုတ်တရက် ပြောင်းသွားသည်။ ပြာလဲ့လဲ့နဲ့ မှိန်မှိန်လေးသာရှိသော မီးရောင်အောက်တွင် အတွဲတစ်ချို့ နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းနေကြသည်ကို ဝိုးတဝါးမီးရောင်အောက်တွင် တွေ့လိုက်ရသည်။ ရုတ်တရက် ကိုအောင်က ကျွန်မအား ဆွဲဖက်လိုက်ကာ ကျွန်မနှုတ်ခမ်းလေးအား စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ “အွန့်” ကျွန်မ မှင်သက်သွားသည်။ ကျွန်မလည်း မဆွတ်ခင်ကတည်းက ညွှတ်ချင်နေသူမို့ ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ သူ့ကျာပြင်အား သိုင်းဖက်ကာ စိတ်ပါလက်ပါ ပြန်နမ်းနေလိုက်တော့သည်။ ရုတ်တရက် ကိုအောင့်လက်တွေက ကျွန်မတင်ပါးပေါ်သို့ ရောက်လာကာ တင်ပါးတွေကို လာပွတ်ပေးနေသည်။ တင်ပါးပေါ်မှတဆင့် ခါးပေါ် ၊ ခါးပေါ်မှတဆင့် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျွန်မနို့တွေပေါ်ကို အုပ်ကိုင်ပြီး နို့တွေကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက ပူးကပ်နေတာကြောင့် ကျွန်မဆီးခုံနေရာတွင် တစ်ခုခုနဲ့ ထောက်ထားမိနေသလို ခံစားမိလိုက်သည်။ ဟင် ကိုအောင် လီးတောင်နေတာ ထင်တယ်။ အဝတ်တွေသာ ခံမနေရင် စောက်ပတ်ထဲ လီးဝင်သွားလောက်ပြီ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့လက်က နို့ပေါ်မှတဆင့် ကျွန်မစောက်ပတ်ပေါ် ရောက်လာပြီး စောက်ပတ်လေးကို စကတ်ပေါ်မှတဆင့် ပွတ်ပေးနေသည်။ ဘေးလူတွေ ရှိနေတာကို ဂရုမစိုက်နိုင်တော့။ ကျွန်မ စောက်ပတ်ထဲမှာလည်း ယားယံပြီး အရည်တွေ ထွက်လာနေပြီ။ အတန်ကြာ ပွတ်ပေးပြီးတော့ “ဝတီ ကိုယ်မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ… အခုပဲ ဝတီ့ကို ပိုင်ဆိုင်ချင်ပြီ… တစ်နေရာ သွားရအောင်” “ဘယ်ကိုသွားမှာလည်း” “အိမ်အပေါ်ကို သွားမယ်… အဲ့မှာအခန်းတစ်ခန်းရှိတယ်… ပြင်ထားတယ်” “ဟင်…သူတော်တော်လည်… ကြိုပြင်ထားတာပေါ့လေ” “ဟီး” “လူတွေ တက်လာမယ်နော်” “ဘယ်သူမှ မလာဘူး… ကိုယ့်သူငယ်ချင်းကို ကြိုပြောထားပြီးသား” “လူလည်” ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်လာလိုက်သည်။ အခန်းတစ်ခန်းရှေ့ ရောက်တော့ ကိုအောင်က တံခါးဆွဲဖွင့်လိုက်ရာ အခန်းထဲ ဝေ့ကြည့်လိုက်သည်။ ပြင်ဆင်ပေးထားပုံ ရတယ်။

မွေ့ယာနဲ့ ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးနဲ့။ ကိုအောင်က တံခါးဂျက်ထိုးလိုက်ပြီး ခုတင်ဆီသို့ နှစ်ယောက်သား လျှောက်သွားလိုက်သည်။ သူမအား ခုတင်ပေါ်သို့ လှဲခိုင်းလိုက်ပြီး ကိုအောင်က သူ့အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်နေသည်။ ကျွန်မ မကြည့်ရဲ။ “ဝတီ” ဟုခေါ်လိုက်မှ သူ့ကိုကြည့်မိသည်။ အမလေး ပေါင်ကြားထဲကဟာကြီးကလည်း တောင်မတ်နေတာပဲ။ သူက ကျွန်မဘေးလာလှဲပြီး ကျွန်မနှုတ်ခမ်းလေးကို လာနမ်းကာ နို့တွေကို ပွတ်ပေးနေသည်။ “ဝတီ… ကိုယ် ဝတီ့အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်တော့မယ်နော်” “အင်း” အဝတ်တွေ တဖြည်းဖြည်း ကျွတ်ကုန်ပြီး တကိုယ်လုံး ဘာမှမရှိတော့။ “လိုးချင်ပြီ ဝတီရယ်” “ကိုအောင့်သဘောလေ” ပေါင်လေးကားလိုက်ပြီး သူ့လီးကို ကျွန်မစောက်ပတ်ဝကို လာတေ့တယ်။ ပြီးတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း မသွင်းပဲ ရုတ်တရက် ဆောင့်သွင်းလိုက်တယ်။ “အား နာတယ်” “ဆောရီး ဝတီ နာသွားတာလား” “နာတာပေါ့လို့ အလိုးမခံရတာပဲ ၁၀ နှစ်လောက်ရှိပြီကို” “ကြပ်ထုပ်နေတာပဲ ဝတီ့စောက်ပတ်လေးက” “ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးနော်” “အင်း… ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးနေပါတယ်” နည်းနည်းအရှိန်ရလာတော့ “ဆောင့်ဆောင့် ကိုအောင်…. ဝတီ ခံနိုင်ပြီ” “အိုခေ…ဗြွတ် ဗြွတ်ဗလွတ်” “ဖတ် ဖတ်” “အား ရှီးးးးး” ပုံစံပြောင်းလိုက်ပြီး ဘေးတစောင်းနဲ့ သူ့လီးကိုတေ့ပြီး လိုးပါတော့တယ်။ လက်ကလည်း စောက်စိလေးကို ချေပေးနေတယ်။ ကောင်းလိုက်တာ ဒီအရသာလေးတွေ မခံစားရတာကြာပြီ။ အလိုးခံရင်း စောက်စိကို ချေပေးတာ ခံနေရတာမို့ အတွင်းထဲက ကျဉ်တက်လာပြီး ပြီးချင်လာတယ်။ “အင်းးးး ဟင်းးးး” “အားးးးးရှီးးးးးး” “ဗြွတ်ဗြွတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်” “ဆောင့် ဆောင့် ကိုအောင်… ဝတီ ပြီးတော့မယ်” ကိုအောင်လည်း အားရှိသမျှ တဖုန်းဖုန်းနဲ့ ဆောင့်ပါတော့တယ်။ “အား… ကိုအောင်ရယ်…. ဆောင့်ပါ… သွက်သွက်လေး…. အအ… ပြီး… ပြီးတော့မယ်… အားးးး ကိုအောင်” အိပ်ယာခင်အား အတင်းဆွဲဆုပ်ကာ သူမပြီးသွားလေပြီ။ ခဏအကြာ ၁၀ချက်လောက်ဆောင့်ပြီး ကိုအောင်လည်း မေးကြောကြီးများ တင်လာပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လာကာ “အအ…အား… ဝတီ…. ကို…. ကိုပြီး…ပြီးပြီ…အားဟား” တုန်တက်လာကာ စောက်ပတ်ထဲသို့ လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်ကာ ပြီးသွားတော့သည်။ “ကောင်းလိုက်တာ ဝတီရယ်… ဝတီ့စောက်ပတ်လေးက ကြပ်နေတာပဲ” “အတူတူပဲ… ဝတီလည်း အရမ်းကောင်းတယ်… နှုံးချိသွားတာပဲ ကိုအောင်ရယ်”။….ပြီး