စကောဝိုင်းပေးတဲ့ မခင်အေး

“အာနိုးရေ…. ဟေ့ အာနိုး…” “လာပြီ….အမရေ…” နွားစာစင်းနေသော အာနိုး အိမ်ဘေးမှ မပြေးရုံတမယ် လာခဲ့ပြီး အိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်တော့ မခင်အေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိသည်။ “နင့် ဦးလေးလည်း ပိုက်တဲရောက်ရင် ပြန်မလာတော့ဘူး… နင့်ပဲခိုင်းရမှာပ…… မိုးရွာလိမ့်မယ်ထင်တယ်…. နင်…နွားတွေ သွားသိမ်းချေတော့… နင့်ဦးလေးကတော့….. ညနေစောင်းတောင် ပြန်လာမယ့်ပုံမပေါ်ဘူး” “အခုပဲ သွားလိုက်တော့မယ်….အမ….”အာနိုးက အိမ်ရှေ့မျက်နှာစာ သံဇကာတွင် ချိတ်ထားသော ခမောက်ကို ဆွဲပြီး ထွက်သွားတော့သည်။ မခင်အေး အိမ်ပေါက်ဝမှ ရပ်ကြည့်ရင်း ပြုံးမိသည်။ အာနိုက ဖင်ပေါ့သည်။ သိတတ်သည်။ သည်လို သူရင်းငှားမျိုးရထားတာ သူ့တို့အဖို့ ကံကောင်းလှသည်။ ပြီးတော့ အာနိုးက တစ်ကောင်ကြွက် မခင်အေး၏ ယောက်ျား ကိုသန်းငွေ၏ အဖေ မခင်အေး၏ယောက္ခမအိမ်တွင် ငယ်ငယ်ထဲက နေလာသူဖြစ်သည်။ ကိုသန်းငွေနှင့် မခင်အေး အိမ်ထောင်ကျတော့ သူတို့ဆီလာပြီး သူရင်းငှားလာလုပ်နေတာဖြစ်သည်။ အသက်က (၁၅)နှစ်ခန့်သာရှိသေးသော်လည်း အာနိုးဆိုသော နာမည်နဲ့လိုက်အောင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ထွားကြိုင်းလှသည်။ အခု ကိုသန်းငွေနှင့် မခင်အေးတို့ အိမ်ထောင်ကျပြီး (၂)နှစ်ခန့်အတွင်းမှာပင် အာနိုး တော်တော်ထွားလာသည်။ ဒီနှစ်ဆို ထွန်တုံးတောင် နိုင်နေချေပြီ။ မခင်အေးတို့တွင် လယ်ဧက (၂၀)ကျော် ရှိသည်။ လယ်တွေ ထွန်တုံးပိတ်ကတည်းက မခင်အေး၏ယောက်ျား ကိုသန်းငွေက ပိုက်တဲတွင် စတည်းချနေသည်။ ဒီနှစ် ချောင်းရိုးတွင် လိုင်စင်ရသူက ကိုသန်းငွေ၏ သူငယ်ချင်း။ ဒီတော့ ကိုသန်းငွေတစ်ယောက် အရက်ပေါ၍ ပုစွန်ရွေး ငါးရွေးတဲ့ မိန်းမတွေများသည့် ပိုက်တဲမှ မပြန်တော့။ အိမ်မှာက သူ့သူရင်းငှား အာနိုးကို ယုံကြည်စိတ်ချတာလည်းပါသည်။ သူကိုယ်တိုင်က ပျော်ပျော်ပါးပါး နေတတ်တာလည်း ပါသည်။ ကိုသန်းငွေက အသက်(၃၀)ခန့်သာ ရှိသော်လည်း အာနိုးက ငယ်ငယ်ကတည်းက အတူနေလာသူမို့ နှုတ်ကျိုးပြီး ဦးလေးဟုသာ ခေါ်သည်။ မခင်အေးကျတော့ အသက်(၂၇)နှစ်တောင် ရှိနေပြီဖြစ်ပေမယ့် အမ ဟုသာ သူကခေါ်လေသည်။ အိမ်မှ ကွင်းထဲသို့ ထွက်သွားသော အာနိုးတစ်ယောက် မြင်ကွင်းထဲမှ ပျောက်သွားတော့မှ မခင်အေးက အိမ်ထဲသို့လှမ်းဝင်ရန် ကြံလိုက်ရင်း ကောင်းကင်သို့မော့၍ ကြည့်လိုက်မိသည်။

တောင်ဘက်ဆီမှ မိုးရိပ်တို့က တက်စပြုနေပြီ။ သူမ အာနိုးကိုလွှတ်လိုက်သည်မှာ မှန်သွားသည်ဟု တွေးရင်း မခင်အေးသည် အိမ်ပေါက်ဝ သံဇကာတံခါးကိုပိတ်ကာ အိမ်ထဲသို့ပြန်၍ ဝင်ခဲ့လေသည်။ ရွာမှနေ၍ ကြည့်လျှင် တစ်ပြလောက်အကွာတွင် တောတန်းလေးတစ်ခု ရှိသည်။ ထိုတောတန်းလေး ပတ်လည်တွင် စားကျက်ကောင်းသဖြင့် ရွာမှ ကျွဲနွားများကို လွှတ်ကြောင်းထားလေ့ရှိသည်။ အခုလည်း အာနိုးတစ်ယောက် ထိုတောတန်းလေးသို့ ရှေ့ရှု၍ လယ်ကွင်းများကိုဖြတ်ကာ လျှောက်လာခဲ့၏။ “ဟောဟိုရှေ့မှာ…. ဒီဖက်ပြန်လာနေကြတာ…. အိမ်က နွားတွေလားမသိဘူး” လမ်းခုလတ်အရောက် နွားတစ်စု ပြန်လာနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ “ဟုတ်တာပေါ့… အိမ်ကကောင်တွေပဲ…” ထိုအခိုက် မိုးကတဖြောက်ဖြောက် ကျလာသည်။ နွားသိမ်းဖို့တော့ မလိုတော့ဘူး။ မနေ့က ဦးလေးသန်း‌ငွေ မှိုစားချင်တယ်ပြောတယ်၊ ကြုံတုန်း ခူးသွားလိုက်ဦးမှပဲ။ အာနိုးတစ်ယောက် ရှေ့တွင်မဝေးတော့သော တောတန်းလေးဆီသို့ ဆက်၍လာခဲ့သည်။ ထိုအခိုက် မိုးကသည်းထန်စွာ ရွာလာတော့သည်။ အာနိုးတောတန်းလေးသို့ အရောက်လာခဲ့သည်။ သူ မိုးခိုနေကျ ညောင်ခေါင်းပေါက်ကြီး ရှိရာသို့ အပြေးအလွှားလာခဲ့သည်။ မိုးက တမိုးလုံး မဲမှောင်ပြီး သည်းသထက် သည်းလာသည်။ “ဟင်… ငါ့အရင် ဘယ်သူရောက်နေတာလဲ” ညောင်ပင်အခေါင်းပေါက်ကြီး ရှိရာသို့ လှမ်း၍အမြင်တွင် လူတစ်ယောက် ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်နေသည်ကို မိုးထဲလေထဲတွင် မသဲမကွဲ မြင်လိုက်ရသည်။ “ဟင်…. ထွေးထွေး….” “ ဟင်….အာနိုး….” “ နင်….ဘာလာလုပ်တာလဲ….” “ငါ မှိုလာခူးတာ… မိုးတွေဲသဲလာလို့ မပြန်နိုင်တော့တာ…. ဒီမှာတကိုယ်လုံးလည်း ရွှဲနေပြီဟာ…. ချမ်းလိုက်တာ ” ထွေးထွေးက မေးရိုက်သံလေးဖြင့် ပြောသည်။ ထွေးထွေးတို့တဲက တောတန်းလေးနှင့် ရွာအကြား ကွင်းထဲတွင်ရှိသည်။ တောတန်းလေးမှဆိုလျှင် တခေါ်လောက်သာ ဝေးသည်။ “အီး….ဟီး….ချမ်းလိုက်တာ အာနိုးရာ…” ထွေးထွေး တကိုယ်လုံး ခိုက်ခိုက်တုန်နေသည်။ အာနိုး ထွေးထွေးကို သေချာကြည့်လိုက်သည်။ တကိုယ်လုံး ရွှဲရွှဲစိုနေ၍ အဝတ်အစားများက ကိုယ်တွင် ကပ်နေသည်။ ထွေးထွေးမှာ သူမ၏ လုံးလုံးတစ်တစ် ချစ်စရာကိုယ်လုံးလေးမှာ အတိုင်းသား လှပလျက်ရှိသည်။

“အား….ဟီး….ဟီး….လုပ်….လုပ်ပါအုံး….အာနိုးရ…. ငါ…ငါ…ချမ်းလိုက်တာ…. အီး….ဟီး….” အာနိုး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ဖြစ်နေသည်။ “နင့်အဝတ်တွေ ချွတ်ပြီး ညှစ်လိုက်ရင် ကောင်းမယ်” “ဟာ…. နင်…. နင်ကလဲ…” ထိုအခိုက် လေကလည်း ကြမ်းလာသည်။ “အာနိုး… အမလေး…. ဟီး…ဟီး…. ချမ်းလိုက်တာ…. လုပ်….လုပ်ပါအုံး….”။ မထူးတော့ပြီ “ကဲ….နင် မျက်စိတွေ မှိတ်ထားလိုက်….” ထွေးထွေးကလည်း ဘာမှစဉ်းစားမနေတော့ မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ချလိုက်သည်။ အာနိုး ထွေးထွေး၏ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်လိုက်သည်။ အဝတ်တွေ ရေညှစ်ရင်း အဝတ်အစားတွေအားလုံး ကျွတ်သွားသော ထွေးထွေးကို ကြည့်ကာ အာနိုးတစ်ယောက် စိတ်တွေဖောက်ပြန်လာသည်။ ထွေးထွေး၏ ထိပ်ကလေးတွေ နီနေသော နို့လေးနှစ်လုံးက လိမ္မော်သီးအရွယ်လေးတွေလောက် ရှိ၏။ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ စိမ်းမြမြ အမွှေးလေးတွေနှင့် တောင်ပူစာခုံးခုံးလေး နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုက စေ့ကပ်၍ တင်းနေသည်။ “ဟင်း….ဟင်း… ချမ်း….ချမ်းသေးတယ်….” “ငါ…ငါ…ဖက်ထားမယ်….” အာနိုး ထွေးထွေးကို ဘေးမှထိုင်၍ ဖက်လိုက်သည်။ ဗလကောင်းသော အာနိုး၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် ထွေးထွေး၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ပျောက်လုမတတ် ဖြစ်နေ၏။ အသားချင်းထိလိုက်ရတော့ အာနိုး၏ သွေးတွေက ဆူသထက် ဆူပွက်လာသည်။ အာနိုး၏ ရင်ခွင်ထဲရောက်တော့ ထွေးထွေးမှာ ချမ်းတာတော့ နည်းနည်းသက်သာသွားသည်။ ဒါပေမယ့် အာနိုး၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အချောင်းကြီးက သူမ၏ ပေါင်ရင်းတွင် တင်ကာ ဆီးခုံကို ကန့်လန့်ဖြတ်ထိ၍နေသည်။ ယားတတ်သော ထွေးထွေး ခဏအကြာ အဖုတ်ထဲက ယားကျိကျိ ဖြစ်လာ၏။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ထွေးထွေးတစ်ယောက် ဒီအချောင်းကြီးကို ပို၍ထိချင်သည့်သဘောဖြင့် သူမ၏ခါးလေးကို ပို၍ ဖိကပ်ပေးမိသည်။ အတွေ့အာရုံက နှစ်ယောက်စလုံးကို တနေရာတည်းတွင် ထိန်းချုပ်ထားလိုက်ပြီ။ “ထွေးထွေး….ချမ်းသေးလား….” “အင်း….နည်းနည်းတော့ ချမ်းသေးတယ်” အာနိုး ထွေးထွေးကို ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်ရာမှ ငုံ့ကြည့်မိလိုက်တော့ နို့လေးနှစ်လုံးက နို့သီခေါင်းလေးများ ထောင်ထနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အာနိုး သတိလက်လွတ်ဖြစ်ကာ ထွေးထွေး၏ နို့လေးတစ်လုံးကို ငုံ့၍စို့ပစ်လိုက်သည်။ “အာ…..နင်…..နင်…ဘာ….ဘာလုပ်….” ပြောသာပြောသည် ထွေးထွေးက မရုန်းဖယ်။ သူမ ပြောလိုက်ကာမှ အာနိုးက ပို၍ဖိစုပ်လိုက်သည်။ “အာ…. ဟေ့….အ….”ထွေးထွေး ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်သွားသည်။

စောစောက ချမ်းတာတွေ ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိဘဲ တကိုယ်လုံး ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်းဖြစ်ကာ တဖြေးဖြေး နှုံးကျလာသည်။ အာနိုးကလည်း ခေသူ မဟုတ်ပါ။ လက်တွေ့မရှိပေမဲ့ ရွာလယ်က တိုးလှိုင်တို့ ဗွီဒီယိုရုံတွင် သန်းခေါင်လောက်မှ ပြသည့် နိုင်ငံခြားအပြာကားတွေကို ခဏခဏ ကြည့်ဖူးထားသူ ဖြစ်သည်။ အာနိုးက သူမ၏နို့လေး နောက်တစ်လုံးကို ပြောင်း၍အစုပ် ထွေးထွေးက အာနိုး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ပြန်ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ ဆီးခုံကိုလာ၍ ထောက်နေသော အာနိုး၏ ဟာကြီးကလည်း တဆတ်ဆတ် ခုံးထနေသည်ကို ထွေးထွေး သတိထားမိသည်။ အပျိုမလေး ထွေးထွေးကလည်း လက်တွေ့မရှိပေမယ့် အဖေနဲ့အမေတို့ အဝှါပြုကြတာကို မကြည့်ချင် မြင်လျှက်သား မကြာခဏ တွေ့မြင်ခဲ့ဖူးသူဖြစ်သည်။ အာနိုး ထွေးထွေးကို ပက်လက်လှန် လှဲလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်အချ ထွေးထွေးက ပေါင်နှစ်လုံးကို ထောင်လိုက်သည်။ အာနိုး ဒူးထောက်၍ ဝင်ကာ လီးကို နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြား တေ့၍ဖိချသည်။ “အမေ့…. အီး….အာနိုး… မလုပ်….မလုပ်ပါနဲ့ဟာ” ပြောနေပေမယ့် ထွေးထွေး၏ ပေါင်နှစ်လုံးက ပို၍ကားသွားသည်။ တစ်ကြိမ်လည်း မဝင် နှစ်ကြိမ်လည်း မဝင် အာနိုး၏စိတ်တွေက ထရုံမဟုတ် ကြမ်းလာသည်။ ထွေးထွေး၏ စေ့ကပ်နေသော စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို ဖြဲကာ ဟသွားတော့ လီးကိုတေ့ပြီး အတင်းဖိချလိုက်သည်။ “ဗြစ်…ဖောက်…. ဗြစ်….အမလေး…. သေပါပြီ… အင့်….အီး….ဟီး….”နာလွန်း၍ ထွေးထွေး ငိုချလိုက်သည်။ သူမ၏ အသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး မသိသည့်အချက်ကတော့ ထွေးထွေး၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်း အောက်စပ်လေး တစ်လက်မလောက် ကွဲပြီး သွေးတွေထွက်လာသည်။ ဒါတင်မဟုတ် ထွေးထွေး၏ စောက်ခေါင်းထဲမှလည်း သွေးလေးတွေ စီး၍ထွက်လာသည်။ တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ငိုနေသော ထွေးထွေးကြောင့် အာနိုးတစ်ယောက် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိအောင် ဖြစ်သွားသည်။ ထွေးထွေ ဆီးခုံမို့မို့လေးကို ဖိကပ်၍ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးဝင်နေသော လီးကြီးကို စိမ်ထားလိုက်ပြီး ထွေးထွေး၏ ကိုယ်လေးကို ငုံ့၍ဖက်ထားလိုက်သည်။ ခဏတာ ငြိမ်ပြီးနေလိုက်တော့ နာကျင်တာတွေ လျော့သွားပြီး ပူနွေးတောင့်တင်း သန်မာလှသော လီးကြီး၏ အတွေ့က ပို၍ကောင်းလာသည်။အာနိုးမှာလည်း စောက်ဖုတ်လေးထဲ တဆုံးမြှုပ်ဝင်နေသော လီးကြီးပတ်လည်ကို စောက်ပတ်အတွင်းသား နုနုလေးများက ဝိုင်းဝန်း ဆုပ်နယ်ပေးသလို ဖြစ်လာသောကြောင့် မရိုးမရွဖြင့် မနေနိုင် ဖြစ်လာပြီး လီးကြီးကို ဆွဲဆွဲထုတ်ပြီး ဆောင့်တော့သည်။

“ဗြစ်….ဗြစ်… ပလွတ်….ဖွတ်… အမေ့…..အား…..အမေ့….”ထွေးထွေး၏ ကိုယ်လုံးလေး တသိမ့်သိမ့် ဖြစ်နေသည်။ ကျွမ်းကျင်မှု မရှိသေး၍ အာနိုးက လီးကို တဆုံးထုတ်၍ မဆောင့်ဘဲ လီးတဝက်လောက် ထုတ်ထုတ်ပြီး ဆောင့်တော့သည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် လီးက ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် ရွေ့လျားနေလေတော့ လီးချောင်းကြီးတစ်ခုလုံးက စောက်ပတ် အတွင်းသားလေးတွေကို တောက်လျှောက် ပွတ်တိုက်၍ နေသဖြင့် နှစ်ယောက်စလုံး အရသာထူးနေကြသည်။ ကိုယ်လုံးလေး တသိမ့်သိမ့်ဖြစ်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေတော့ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းမှ နို့အုံလေးနှစ်လုံးက ယမ်းခါ၍ နေသည်။ လုပ်ရမှန်း သိ၍တော့မဟုတ် အာနိုးက ထွေးထွေး၏ နို့အုံနှစ်ဖက်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းဆွဲသည်။ နို့သီးရဲရဲလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ညှပ်ကြည့်သည်။ အဆောင့်ကလည်း မပျက်ပေ။ ထွေးထွေးတစ်ယောက် ဘယ်အရာနှင့်မျှ မတူအောင် အရသာထူးနေတော့သည်။ တဟင်းဟင်း အသက်ရှုသံတွေ ပြင်းလာကာ အာနိုးကို မျက်လုံးလေး ဖွင့်ဖွင့်ကြည့်ပြီး မျက်လုံးလေး လည်ကာ ပြန် မှိတ်မှိတ်သွားသည်။ ခံစားရ ခက်လာတော့ ထွေးထွေးတစ်ယောက် ခါးလေး ကော့ကော့တက်လာသည်။ လီးကို တဝက်လောက် ထုတ်ထုတ်ပြီး ဆောင့်နေရတာ အာနိုးစိတ်ထဲ သိပ်ပြီး အားမရချင်တော့ပေ။ အာနိုး တကိုယ်လုံးလည်း ဆိမ့်၍ အရသာရှိလှသည်။ အာနိုး သူ့လီးချောင်းကြီးကို အဆုံးနီးပါး ထုတ်၍ ဆောင့်သည်။ ထိုသို့ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ထွေးထွေးမှာ ခါးလေးကော့တက်နေသည်။ “ပြွတ်….ဖွတ်….ဗြစ်….ဒုတ်…. အာ…..အာနိုး…..ငါ…..ငါ…..ဘယ်လိုဖြစ်… ဗြစ်…..ဖွတ်…..” “အင်း…..ထွေး….ထွေး” အာနိုး ဒီလောက်ပဲ ပြောလိုက်နိုင်သည်။ ထွေးထွေး တကိုယ်လုံး လူးပျံလာခိုက် အာနိုးက အသားကုန် ငါးချက်လောက် ဆောင့်ပြီး လီးထိပ်မှ အရည်တွေကို တပြွတ်ပြွတ် ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ ထွေးထွေးက သူ့ကို လှမ်း၍အဖက် အာနိုး တကိုယ်လုံးက ထွေးထွေး၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ကျသွားလေတော့သည်။

“ကဲ…ဖယ်ပါအုံး… ဒီမှာ အသက်ရှုလို့တောင် မရဘူး” ဒီတော့မှ အာနိုးက ထွေးထွေး၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ထပြီး လီးကိုပါ စောက်ခေါင်းထဲမှ ထုတ်လိုက်သည်။ “သွား…အပြင်ထွက်နေ…. ငါ အဝတ်တွေဝတ်အုံးမယ်….” “နင်…ချမ်းသေးလား….” “မသာကောင်… စကားမများနဲ့… အပြင်ထွက်နေပါဆို….” အာနိုး သူ့ပုဆိုးကို ကောက်ယူ၍ ညောင်ပင်အခေါင်းပေါက်ကြီးထဲမှ ထွက်လိုက်ရသည်။ စောစောကတော့ ခံချင်တိုင်း အလိုးခံနေပြီး ခုမှ မိန်းကလေးတွေများ ရှက်တော်မူနေကြသည်။ ဒါကို အာနိုးမသိ။ ဘယ်လိုလဲဟ ဟူသော အတွေးဖြင့်သာ စဉ်းစားရခက်နေသည်။ ခဏနေတော့ ထွေးထွေးက အဝတ်အစား စုံလင်စွာဖြင့် ညောင်ပင်အခေါင်းပေါက်ကြီးထဲမှ အပြင်သို့ ထွက်လာသည်။ ကိုယ်လုံးလေး လှည့်ကာ “အာနိုး… နင် ဒီကို ဘာလာလုပ်တာလဲ” “ငါ… မှို ခူးမလို့….” အာနိုး ထွေးထွေးမျက်နှာကို ရဲရဲမကြည့်ရဲ။ ‌‌ထွေးထွေးမှာလည်း ထိုနည်းတူ မျက်နှာလေး အောက်ငုံ့၍ ပြောနေသည်။ “နင်… မှို မခူးရသေးဘူးပေါ့” “အင်း” “ဒါဆိုရော့… အဝတ်ယူသွား” ထွေးထွေးက ညောင်ပင်ခြေရင်းတွင် ချထားသော ပုခုံးတွင်လွယ်ရန် ကြိုးတပ်ထားသော တောင်းလေးအပြည့် မှိုတွေကို နှိုက်ပြီး အာနိုးကို လှမ်း၍ပေးသည်။ အာနိုးက သူ့ပုဆိုးခါးပုံစထဲ ထည့်သည်။ “ကဲ…အာနိုး… နင် ပြန်တော့….” “ငါ နင့်ကို လိုက်ပို့အုံးမလားလို့” “မရှည်နဲ့ ပြန်တတ်တယ်” အာနိုး လေးလေးပင်ပင်နှင့်ထ၍ ရွာကို ဦးတည်၍ လျှောက်လာသည်။ အာနိုး အတော်ဝေးဝေး ရောက်သွားတော့မှ ထွေးထွေးက ညောင်မြစ်ဆုံကို လက်ထောက်၍ အားယူပြီးထသည်။ ပြီးတော့ မှိုတွေ ထည့်ထားသော တောင်းလေးကို လွယ်လိုက်ပြီး လျှေက်လှမ်းလိုက်သည်။ ထွေးထွေးတစ်ယောက် လမ်းလျှောက်တာ ကွတတနှင့် ထော့နင်းထော့နင်း ဖြစ်နေသည်။ သူမကိုယ်သူမ ဒီလိုဖြစ်မည်ကို ခန့်မှန်းမိသော ထွေးထွေးက သူမဒီလိုပုံ လျှောက်လှမ်းတာကို အာနိုး မြင်တွေ့သွားမှာစိုး၍ အာနိုးကို အရင်ပြန်ခိုင်းခဲ့တာပင် ဖြစ်တော့သည်။ ကိုသန်းငွေ လွတ်ချင်တိုင်း လွတ်၍နေသည်။ ပိုက်တဲမှာစား ပိုက်တဲမှာ အိပ်သည်။ မခင်အေး စိတ်ညစ်ရသည်။ သူက ယောက်ျား၊ အကြောင်းမဟုတ်။ ပိုက်တဲမှာက မိန်းမတွေ ပေါသည်။ မခင်အေးတို့ မိန်းမသားမှာသာ စိတ်ညစ်နေရသည်။ သန်းငွေ ပြန်မအိပ်တာ ရက် (၂၀)ကျော်ပြီ။ နေ့ခင်းဖက် ပြန်လာတတ်သော်လည်း ခဏသာ။ အာနိုးကို ခိုင်းစရာရှိတာ ခိုင်း၊ သူမကိုလည်း ပြောစရာရှိတာ ပြောပြီး ပြန်သွားတတ်သည်။ မခင်အေး စိတ်တွေ လေနေပြီ။

သူမ၏ လိုအပ်သော ဒုက္ခအတွက် ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမည်မှန်း မသိ။ ရေချိုးပြီးစ သနပ်ခါးလိမ်းနေသော မခင်အေးတစ်ယောက် တွေးမိပြီး စိတ်သောက ရောက်နေခိုက် သူမ၏ ရှေ့မှ မှန်ထဲတွင် အရိပ်တစ်ခု တွေ့လိုက်သည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ထိုင်၍ နွားနဖားကြိုးအတွက် ကြိုးထိုးနေသော အာနိုးက သူမ၏ နောက်ကျောကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့် လုပ်နေခြင်းပင်။ အာနိုးတစ်ယောက် ထဘီရင်လျားဖြင့် သနပ်ခါး ထိုင်လိမ်းနေသော မခင်အေးကို ခိုးကြောင် ခိုးဝှက်ကြည့်ရင်း သူနှင့် ကိုယ်ချင်းရင်းနှီးခဲ့ဖူးသော ထွေးထွေးနှင့် နှိုင်းယှဉ် ကြည့်နေမိသည်။ ထွေးထွေးက သူနှင့် သက်တူရွယ်တူ အသက် (၁၅) (၁၆) လောက်သာရှိသည်။ တောသူတောင်သား အလုပ်ကြမ်းပါမရှောင် လုပ်နေကြရသူမို့ ခန္ဓာကိုယ်ကတော့ တောင့်တင်း သန်မာထွားကြိုင်းလှသည်။ ဒါပေမယ့် ထွေးထွေး၏အလှက အပျိုပေါက် မပြည့်စုံသေးသော အလှ။ မခင်အေးဆိုတာက အသက်က အစိတ်ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတော့ အလှက ပြည့်စုံနေပြီ။ ပြီးတော့ အိမ်ထောင်သည်။ အိမ်ထောင်သည် ဘဝဆိုတာက ယောက်ျားနှင့် သဟဇာတ ဖြစ်ကာ တည့်လျှင် တည့်သလို စိုပြေလန်းဆန်း၍ အလှတွေ တိုးတတ်တာမျိုး။ ဒီတော့ မခင်အေး၏အလှက ထွေးထွေး၏ အလှထက် ပိုသည်။ အာနိုး၏ အတွေးထဲ ဒါမျိုးတွေမရှိ။ အာနိုး စဉ်းစားမိသည်က ထွေးထွေးထက် မခင်အေးက ပို၍ကြည့်ကောင်းသည်။ ပြီးတော့ ထွေးထွေးကို ကြည့်ရ မြင်ရ တွေ့ရသည်ထက် မခင်အေးကို မြင်ရ တွေ့ရ ကြည့်ရသည်က သူ့စိတ်တွေ ပို၍ထလာသည်ဟု ထင်မိသည်။ ဒါပေမယ့် မစရဲ သူက သူရင်းငှား မခင်အေးက သူရင်းတိုင် ပြီးတော့ သူ့အပေါ်မိဘကဲ့သို့ ကောင်းသည်။ ဒီတော့ အာနိုး ဘာမှမတတ်နိုင်။ ကြည့်၍သာ နေရသည်။ ကြည့်တာတောင် ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ကြည့်ရသည်။ ဗြောင် မကြည့်ရဲပေ။ အရင်ကနဲ့ မတူဘဲ ငါ့ကို ဘာလို့ ဒီကောင်လေး ပြောင်းလာရတာလဲဟု မခင်အေး စဉ်းစားနေမိသည်။ ဟုတ်ပြီ။ အာနိုးဆိုတာက ငါ သေဆိုသေ ရှင်ဆိုရှင်ရမဲ့ သူပဲ။ ငါ့ သဘောပဲ။ အာနိုး သူမကို ကြည့်တာ တွေ့ရပြီး မခင်အေး၏ စိတ်တွေက ပြောင်းလာရသည်။ အာနိုးဘက်ကို ခြေထောက်ကိုဆင်းကာ အာနိုးရှိနေ ကြည့်နေတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ ထမီကို ပေါင်ရင်းထိ ဆွဲတင်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို သနပ်ခါး စိမ်ပြေနပြေ လိမ်းပစ်လိုက်သည်။ မခင်အေး၏ ဖြူဖွေးတောင့်တင်းသော ပေါင်တံကြီးတွေက အာနိုးကို တဖက် ပြန်မလှည့်ဘဲ ငေးကြည့်မိသည်ထိ ဖြစ်သွားသည်။

ဒါတင်မကသေး မခင်အေးက ရင်လျားထားသော ထဘီကို ဖြတ်ကနဲ ဖြည်ချကာ ရင်ဘတ်ကို သနပ်ခါး ကပျာကယာ လူးလိုက်သည်။ ကလေး မမွေးသေးသော အိမ်ထောင်သည်မိန်းမ တစ်ယောက်၏ နို့ကြီးတွေက ဖွေးနု၍ ဖွံ့ထွားတင်းမာလှသည်။ လှစ်ကနဲ ခဏတာ မြင်လိုက်ရသော်လည်း အာနိုးတစ်ယောက် ဖင်ကြွပြီး ထရပ်တော့မလိုပင် ဖြစ်သွားရသည်။ ကြာရင်ခက်မည်။ ဆက်ပြီးတော့လည်း အာနိုးထိုင်ပြီး မနေချင်တော့၊ ထိုင်ရာမှထကာ အိမ်ဘေးသို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။ အိမ်ဘေးရောက်တော့ ပုဆိုးကိုဖြည်ပြီး လီးကိုကြည့်သည်။ လီးထိပ်တွင် အရည်လေးတွေက စို့နေရုံမျှမက ညောင်စေးတန်းကာပင် ကျနေကြသေး၏။ ဗြုံးကနဲ အာနိုးစိတ်ထဲတွင် ထွေးထွေးကို သတိရလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် သူ ချက်ချင်း ခေါင်းခါလိုက်သည်။ မနေ့က ထွေးထွေးတို့ တဲဆီ သူရောက်ခဲ့သည်။ ဘယ်သူမှမရှိဘဲ ထွေးထွေး တစ်ယောက်တည်းသာ ရှိပေမယ့် ထွေးထွေးက “နင်…. ငါ့ဆီ မလာနဲ့အုံးဟာ….မတွေ့ချင်သေးဘူး ”ဟု သူ့ကို ပြောလိုက်သည် မဟုတ်ပါလား။ အာနိုး စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် အိမ်ဘေးရှိ ပျဉ်ချပ်ကွဲနေသဖြင့် မှောက်ထားသော နွားစာခွက်ကြီးပေါ်တွင် ထိုင်၍ ငိုင်နေလိုက်သည်။ “အာနိုးရေ… ထမင်းစားမယ်ဟေ့…”ဘယ်မျှကြာသွားသည် မသိ၊ အိမ်ပေါ်မှ မခင်အေး၏ ခေါ်သံကြားရမှ အာနိုး ဖြတ်ကနဲ သတိထားမိလိုက်သည်။ မှောင်ရီပျိုးနေပြီ။ “လာပြီ….အမရေ…”ထမင်းစားရန် အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာသော အာနိုး အိမ်ပေါ်သို့ ရောက်တော့ ထူးဆန်းသောမြင်ကွင်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ပြင်ထားသော ထမင်းပွဲ ပြီးတော့ ထမင်းပန်းကန်က နှစ်ချပ်။ ခါတိုင်းဆို သူတို့ စားပြီးမှ အာနိုးက ကိုယ့်ပန်းကန်ကိုယ် ခူးပြီး စားရသည်။ အခုတော့ “လက်ဆေးလေ… အာနိုး… အမနဲ့ အတူတူ စားရအောင် ”မီးဖိုထဲက ဟင်းပန်းကန်ကို ကိုင်၍ထွက်လာသော မခင်အေးက ပြောသည်။ အာနိုး မီးဖိုထဲဝင်၍ လက်ဆေးသည်။ လက်ဆေးပြီး ထမင်းပွဲကို ပြန်ရောက်တော့ ထူးဆန်းတာကို ထပ်တွေ့ရပြန်သည်။ တဝက်လောက်ရှိသော အရက်ပုလင်းနှင့် ဖန်ခွက်တစ်လုံး ပြီးတော့ မတ်ခွက်တစ်ခွက်နှင့် ရေကအပြည့်။ “နင် ပင်လည်း ပင်ပန်းတယ်… ပြီးတော့ မိုးလည်းအေးတယ်… သောက်ချင်ရင် သောက်လိုက်… အမ သရက်သီး မှည့်တွေ လှီးလိုက်အုံမယ်… ပြီးမှ အတူတူ ထမင်းစားကြတာပေါ့” မခင်အေး မီးဖိုထဲသို့ ပြန်ဝင်သွားသည်။ အာနိုး အကြိုက်တွေ့ပြီ။ ချထားသော ကြက်သားဟင်းနှင့် မြည်းကာ အရက်တစ်ပိုင်းကို ခဏအတွင်း ကုန်အောင် သောက်ပစ်လိုက်သည်။

သူအရက်သောက်၍ ပြီးလောက်မှ မခင်အေးက မီးဖိုထဲမှ လှီးထားသော သရက်သီးမှည့် ပန်းကန်ကို ကိုင်ပြီးထွက်လာကာ ထမင်းစားပွဲပေါ်တွင် ချရင်း အာနိုးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ စားသည်။ အိမ်ထဲတွင် ထွန်းထားသော ဘက်ထရီမီးရောင်က ပြပြလေး။ မခင်အေး၏ ကိုယ်မှ မွှေးပျံ့သောရ နံ့တို့က အာနိုး၏ အရက်ရှိန်ကို တိုးမြှင့်ပေးနေသယောင်။ အင်္ကျီမပါသော အာနိုး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကလည်း မခင်အေး၏ သွေးလှည်ပတ်မှုကို မြန်ဆန်နေစေသည်။ မခင်အေးက ဟင်းတွေ တပြုံကြီးကို အာနိုးပန်းကန်ထဲ ခပ်ထည့်ပေးပြီး ထမင်း စစားသည်။ မျက်လွှာချထားရာမှ တချက်တချက် အာနိုးကို ကြည့်ရင်းစားသည်။ မခင်အေးက သူ့ကိုကြည့်၍ စားနေချိန်တွင် အာနိုးက မျက်လွှာချထားသည်။ မခင်အေး မျက်လွှာချထားချိန်တွင် အာနိုးက သူမကို ကြည့်ရင်း ထမင်းစားသည်။ ထမင်းစားပြီးသွားတော့ အာနိုးက စားပြီး ပန်းကန်တွေကို ဆေးရန်ထပ်သည်။ “နေ….နေ… အမ ဆေးလိုက်မယ်…. မင်း လက်ဆေးတော့…. ဟိုမှာ အမ ထန်းလျက်နဲ့ ရေနွေး ကြမ်းလုပ်ထားတယ်… သွားသောက်ချေ… ပြီးတော့ အင်္ကျီလည်း ဝတ်ထားအုံး မိုးအေးတယ်” မခင်အေး အသံက ရှတတလေး။ “ဟုတ်ကဲ့….အမ…”အာနိုးက အင်္ကျီဝတ်ပြီး ထန်းလျက်နှင့် ရေနွေးကြမ်းကို အချိုတဲသည်။ ခဏနေတော့ မခင်အေးကပါ ရောက်လာပြီး အာနိုးဘေးတွင် ထိမတတ်ထိုင်ကာ ထန်းလျက်ဖြင့် အချိုတဲသည်။ “အာနိုး… နင် နောက်ဖေးက ထင်းတဲမှာ မအိပ်နဲ့တော့…. အိမ်ပေါ်မှာ လာအိပ်…. မိုးကောင်းတော့ ငါ တစ်ယောက်ထဲ မနေရဲ… နင့်ဦးလေးကလည်း ရှိတာမဟုတ်ဘူး…. နင့်ဦးလေး ပြန်လာအိပ်မှ ထင်းတဲပြန်အိပ်ပေါ့…. သူ မရှိရင် အိမ်ပေါ်မှာပဲ လာအိပ်” “ဟုတ်ကဲ့….အမ….”နှစ်ယောက်သား စကားမဆိုမိကြ။ တစ်ယောက် ခန္ဓာကိုယ်ကို တစ်ယောက် ခိုးကြည့်ရင်း အသက်ရှူသံတွေက ပြင်းလာရသည်။ အတော်လေးကြာတော့မှ မခင်အေး၏ စကားသံက ထွက်လာသည်။ “အာနိုး… တံခါးတွေပိတ်တော့ မိုးရွာလာပြီ” အာနိုး ထိုင်ရာမှထပြီး အိမ်တံခါးတွေကို လိုက်ပိတ်သည်။ မခင်အေးက အာနိုးကို မျက်စေ့ဒေါက်ထောက် ကြည့်နေသည်။ ကြည့်နေသော သူမ၏ မျက်လုံးများက အရောင်တလက်လက်ဖြင့် ဖြစ်သည်။ တံခါးတွေ ပိတ်ပြီးသွားတော့ အာနိုးက မခင်အေး၏အနားတွင် လာထိုင်သည်။ “နင့်ကို အိပ်ယာခင်းနဲ့ ခြင်ထောင်ပေးဖို့ အခန်းထဲမှာ သွားယူလိုက်အုံးမယ်…. နင် ဖျာခင်းထား…. ငါ ဘက်ထရီမီး ယူသွားမယ်” အာနိုးက ထောင်ထားသော သင်ဖြူးဖျာလိပ်ကို ဖြည်၍ ခင်းသည်။

မခင်အေးက ဘက်ထရီ မီးချောင်းနှင့် ဘက်ထရီအိုးကို ယူပြီး အတွင်းဖက်ရှိ သူမတို့၏ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ မကြာမှီတွင် အိပ်ခန်းထဲမှ မခင်အေး၏ အသံက ထွက်လာသည်။ “အာနိုးရေ… ဒီမှာ လာယူဟေ့…” “လာပြီ…အမ” အာနိုး မခင်အေးတို့ လင်မယားအိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ အခန်းထဲတွင် ဘက်ထရီမီးက လင်းနေသည်။ သူရောက်သွားတော့ မခင်အေးက ပုဆစ်တုတ်ထိုင်ရင်း သူတို့၏ နှစ်ယောက်အိပ် မွှေ့ယာကြီးအောက်မှ ဖျာကိုလှန်၍ ကြမ်းပြင်ကို ငုံ့၍ကြည့်နေသည်။ အာနိုးဖက်ကို နောက်ကျောပေးထားသော မခင်အေး ဖင်ဆုံကြီးက အယ်၍ လုံးတစ်နေသည်။ ဒါကို နောက်မှကြည့်ရင်း စောစောကတည်းက မခင်အေးနှင့် အတူထိုင်နေရင်း တထောင်ထောင်ဖြစ်နေသည့် အာနိုး၏လီးကြီးက ပိုပြီး မာကြောတင်းထောင်လာသည်။ “အာနိုး ခဏ… ဒီမှာ ပုရွက်ဆိတ်တွေလား မသိဘူး” အာနိုး မခင်အေး၏ အနားကို တိုးကပ်သွားပြီး ကားအယ်နေသော ဖင်ကြီးကို အနီးကပ်ကြည့်ရင်း ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်လာသည်။ “ဒီမှာဟ” “အမလေး….” ဒီမှာဟဆိုပြီး အာနိုးကို မကြည့်ဘဲ နောက်ပြန်လက်ဖြင့် ပုတ်လိုက်သော မခင်အေး၏လက်က တောင်မတ်နေသော အာနိုး၏လီးကြီးကို ခပ်ဆတ်ဆတ် ရိုက်မိသည်။ “အမလေး…” ဆိုပြီး ဗြုံးကနဲ လန့်လည်းလန့် နာလည်းနာသွားသော အာနိုးက လီးကိုပုဆိုးပေါ်မှ အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း ကိုယ်က နောက်သို့ ယို့သွားသည်။ “ဟင်…ဘာဖြစ်သွားတာလည်း….” မခင်အေး ချက်ချင်းလှည့်ကြည့်ပြီး အာနိုး၏ လက်တဖက်ကို ဆွဲပြီး ပြောသည်။ “ဟို….ဟို…..အမ” “တခုခုဖြစ်သွားရင်ခက်မယ်…. အိပ်ယာပေါ် လှဲလိုက်…. အမ ကြည့်ပေးမယ်” မခင်အေးက အာနိုး၏ လီးနေရာကို ကြည့်၍ပြောသည်။ မခင်အေး၏ နှာသီးဖျားတစ်ခုလုံး နီမြန်းနေသည်ကို ဘက်ထရီမီးရောင်အောက်တွင် ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နေရသည်။ အာနိုးက သူမကို ကြောင်၍ ကြည့်နေသည်။ “ကဲ… လှဲမှာ လှဲစမ်းပါဟာ” မခင်အေးက လက်ကိုဆွဲပြီး နှစ်ယောက်အိပ်မွေ့ယာကြီးပေါ်သို့ အတင်းလှဲခိုင်းတော့ အာနိုးက ပက်လက် လှဲချလိုက်သည်။ အာနိုး၏ ဘေးသို့ မခင်အေး ဒူးထောက်၍ ထိုင်ချလိုက်ပြီး အာနိုး၏ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးကျွတ် ထွက်သွားအောင် ခြေဖျားမှနေ၍ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ထောင်းကနဲ ထွက်လာသော အာနိုး၏ လီးက အသက်သာ ငယ်သော်လည်း သိပ်ပြီးတော့ သေးသေးကွေးကွေး မဟုတ်လှပေ။

ကိုသန်းငွေကြီး၏ လီးလောက် မကြီးပေမယ့်လည်း စံချိန်တော့မှီသည်ဟု မခင်အေး တွေးမိလိုက်သည်။ အာနိုး မျက်နှာကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူမ လီးကြီးကို စိတ်ဝင်တစား ငေးစိုက်ကြည့်နေသည်ကို ကြည့်နေသည်။ မခင်အေး ရှက်သလိုဖြစ်သွားသည်။ “အာနိုး…. နင့်မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထား” ပြောသည့်အတိုင်း အာနိုးက မျက်လုံးကို ချက်ချင်းမှိတ်လိုက်သည်။ မခင်အေး ပြုံးလိုက်ပြီး တောင်မတ်နေသော လီးကြီးဆီသို့ သူမ၏ လက်တဖက်ဖြင့် ကတုံကယင် လှမ်းဆုပ်လိုက်သည်။ အာနိုး ဆတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မခင်အေး တံတွေးတချက် ကြိတ်၍ မျိုချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လီးကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်း မရိုးမရွဖြစ်လာကာ ကျန်လက်တဖက်ဖြင့် အောက်မှ ဂွေးဥမဲမဲလုံးလုံးကြီးကို ဖွဖွလေး ဆုတ်ပေးလိုက်သည်။ ဒီလို အယုအယ အကိုင်အတွယ်မျိုး အာနိုး တစ်ခါမှ မခံစားဖူးခဲ့‌ပေ။ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို မှိတ်ရင်း အသာ မှိန်းနေလိုက်သည်။ ထောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးက ထိပ်ဝတွင် နှီးတပြားလောက် အရေခွံ လန်နေသည်။ မခင်အေးက လီးပေါ်မှ အရေခွံကို အောက်သို့ ခပ်ဖြေးဖြေး ဆွဲချရင်း ထွက်လာသော လီးထိပ်နီနီကြီးကို ကြည့်ကာ မရိုးမရွဖြစ်လာပြီး နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လိုက်မိသည်။ မခင်အေး လီးဒစ်ကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်ရင်းက လက်မဖြင့် လီးခေါင်းကြီးကို ဖွဖွလေးဖိ၍ ပွတ်လိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဟလိုက်ရာမှ အာနိုး ကော့တက်သွားသည်။ လက်တဖက်က လီးကို ပွတ်ပေးရင်း မခင်အေး၏ ကျန်လက်တဖက်က ကြွက်သား အမြှောင်းလိုက်ထနေသော အာနိုး၏ပေါင်တံကြီးကို မချင့်မရဲဖြင့် လိုက်ဆုတ်နေသည်။ အုံမထူသေးသော်လည်း သန်စွမ်းလှသည့် လမွှေးများကို လက်ချောင်းလေး တွေဖြင့် ထိုးဖွလိုက်သေးသည်။ လီးကြီးက မခင်အေး၏ လက်ထဲတွင် စောစောကထက် သိသိသာသာကြီး မာကြော၍ လာရုံမျှမက လီးထိပ်တွင် အရည်ကြည်လေးတွေ စို့လာသည်။ အရိုင်းလေးကို စိတ်ပါလာအောင် မနည်းလုပ်ရမည်ဟု ထင်ထားသော မခင်အေး ပျော်သွားသည်။ “နာသေးလား…. ဘယ်လိုနေသေးလဲ…” “မနာတော့ဘူး… ကောင်းတယ်” မခင်အေး ပြုံးလိုက်မိသည်။ “အမလေး….” “ဟင်…အမ ဘာဖြစ်တာလဲ” အရသာရှိနေခိုက် မခင်အေးက အလန့်တကြား ကိုယ်လုံးကို ခါလိုက်သဖြင့် လန့်သွားသောအာနိုး ထ၍ ထိုင်လိုက်သည်။

“ပုရွက်ဆိတ်တွေ…. ပုရွက်ဆိတ်တွေ…”ဟုပြောရင်း မခင်အေးက သူမ၏ အင်္ကျီတွေကို ချတ်ပစ်လိုက်သည်။ “ပွတ်ပေးစမ်းပါဟ…. ပုရွက်ဆိတ်တွေ တက်နေတယ်” မခင်အေး၏ ကိုယ်လုံးဖြူဖြူလေးကို လက်တဖက်ဖြင့် လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး အာနိုးက အင်္ကျီကျွတ်သွားသော မခင်အေး၏ အပေါ်ပိုင်းကို လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်ပေး၏။ ပွတ်ရင်း နို့နှစ်လုံးကို ကိုင်မိလိုက်တော့ ဘာကို မှမစဉ်းစားတော့ဘဲ နို့ကို ငုံ့၍စုပ်တော့သည်။ မခင်အေး ရင်ဘတ်ကို ကော့ပေးရင်း နို့စို့နေသော အာနိုး၏လည်ပင်းကို လက်တဖက်ဖြင့် ဖက်ရင်း အာနိုး၏ခေါင်းကို သူမ၏ ရင်ဘတ်သို့ ဖိကပ်ပေးထားလိုက်သည်။ အာနိုးက နို့တစ်လုံးပြီး တစ်လုံး စို့သည်။ ပြီးတော့ လက်က ထိုင်ထားသော မခင်အေး၏ ဖင်ဆုံကြီးတွေကို လှမ်း၍ကိုင်ကာ ညှစ်လိုက်သေးသည်။ မခင်အေးတစ်ယောက် အပျိုမလေးသဖွယ် အသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ “နေ…နေအုံး… အာနိုး… ပုရွက်ဆိတ်က အောက်ကို ဝင်ပြန်ပြီ” အာနိုးခေါင်းက သူမ၏ ရင်ဘတ်မှ ခွာသွားတော့ မခင်အေးခါးမှ ထဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ပက်လက်လှန် လှဲလိုက်သည်။ ပေါင်တစ်ချောင်းကိုလည်း ထောင်၍ ကားလိုက်သည်။ “ပွတ်ပါဟဲ့…. အာနိုးရဲ့” စိတ်ထနေသော အာနိုး မခင်အေး၏ အမွှေးမဲတွေ ဖုံးနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို အတင်းဖိ၍ ပွတ်သည်။ သူရင်းတိုင်နှင့် သူရင်းငှားကြားတွင် ကာထားသော သူတို့နှစ်ယောက်ကြားမှ တံတိုင်းက ကြိုးပေါက်သွားချေပြီ။ “အဲ…အ…အ.. ဒီထိပ်ကို ကိုက်သွားတယ်… ဖိပွတ်စမ်း” အာနိုးက ပြူးထွက်နေသော စောက်စေ့ကို ဖိ၍ ဖိ၍ ပွတ်ပစ်လိုက်သည်။ မခင်အေး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ခါသွားရင်း စောက်ရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်လာသည်။ “အထဲ….အထဲကို ဝင်သွားပြီ… လက်ခလယ်နဲ့ ထိုးထည့်ပြီး… စမ်း…စမ်း…” “ဟုတ်ပြီ…. ဟုတ်ပြီ… ဘေးတွေကို လက်ထိပ်နဲ့ ကော် ကော်ပြီးစမ်း”အာနိုးက စောက်ခေါင်းထဲ လက်ခလယ် ထိုးထည့်ကာ မွှေပွတ် ပွတ်ရင်း လက်ထိပ်ဖြင့် စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေကို ပွတ်၍ ပွတ်၍ စမ်းသည်။ မခင်အေး ကော့ကနဲ ကော့ကနဲ တက်တက်သွားကာ စောက်ရည်တွေက ထပ်ပြီး စိမ့်ထွက်လာသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း မြင်မကောင်းအောင် ဖေါင်း၍ ခုံးထလာသည်။ “တော်… တော်ပြီ…” အာနိုးက လက်ကို စောက်ခေါင်းထဲမှ ထုတ်ကာ နောက်သို့ ကိုယ်ကို ယို့လိုက်သည်။ မခင်အေးက လှဲနေရာမှ ဆတ်ကနဲထိုင်၍ ဘာမပြော ညာမပြောဖြင့် အာနိုးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက်၍ နမ်းသည်။

ဒီတော့ အာနိုးက မခင်အေးကို တအားဖက်ကာ ပြန်နမ်းသည်။ အာနိုးစိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့။ မခင်အေး၏ ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ နောက်သို့ ခပ်ဖြေးဖြေး တွန်းလှဲသည်။ မခင်အေးက “အာ…အာနိုး…. အင်္ကျီချွတ်လိုက်” အာနိုး အင်္ကျီကို အမြန်ချွတ်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားသည်။ မခင်အေး အာနိုးကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး ဖုထစ်နေသော ရင်အုံကြီးကို နှုတ်ခမ်းဖျားလေးဖြင့် စုပ်ပြီးနမ်းသည်။ ပြီးတော့ အာနိုးကို ဖက်ပြီး ပက်လက်လှန် လှဲပေးလိုက်သည်။ မိုးပေါ်ထောင်နေသော လီးကြီးက တောင့်တင်းလွန်းသဖြင့် တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေသည်။ လီးထိပ်မှ အရည်လေးတွေက ညောင်စေးတန်း၍ ကျနေပြီ။ မခင်အေး လီးကြီးကို နှုတ်ခမ်းဖျားလေးဖြင့် တစ်ချက်နမ်း လိုက်ရင်း လီးကြီးကို မချင့်မရဲဖြင့် ညှစ်ကိုင်ရင်း အာနိုးပေါ်သို့ ခွတက်သည်။ ကုန်းကွကွ အနေအထားဖြင့် စောက်ပတ်ဝတွင် လီးထိပ်ကို တေ့ရင်း စောက်စေ့ကို လီးထိပ်ဖြင့် သုံးလေးချက် ပွတ်ပြီးတော့မှ ဖြေးဖြေးချင်း ထိုင်ချရင်း မခင်အေး၏ မျက်လုံးများ စင်းကျသွားသည်။ လီးတဆုံးဝင်သွားသည်နှင့် မခင်အေးက ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး အာနိုးကို ငုံ့၍ဖက်ကာ ဖုထစ်နေသော ရင်ဘတ်ကြီးပေါ် မျက်နှာအပ်ရင်း ဖင်ကိုကြွ၍ ဆောင့်တော့၏။ “ဗြစ်…ဗြစ်…ပြွတ်… ဖွတ်….ဗြစ်… ဒုတ်….ပလွတ်….” “ဟင်း…ဟင်း အာနိုးရယ်” မခင်အေးက တစ်ချက်ခြင်း ခပ်မှန်မှန်ဆောင့်နေသည်။ အားမလို အားမရဖြစ်လာခိုက် ခပ်ပြင်းပြင်း ခပ်သွက်သွက်ဖြင့် လိုးဆောင့်တော့သည်။ မခင်အေး ဆောင့်လိုးတာက ရိုးရိုးမလိုး။ လီးကို စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုဖြင့် အတင်းညှပ်ပြီး လိုးသည်။ မခင်အေးက အအိုဆိုပေမယ့် အပျိုမ ထွေးထွေး၏ စောက်ပတ်ထက်ပိုပြီး အရသာရှိကြောင်း အာနိုး တွေးမိသည်။ ခင်တွယ်စိတ်က မခင်အေးကို ပိုသွားသည်။ ပြီးတော့ စောက်ပတ်ဝဖြင့် လီးအရင်း ဆီးခုံကို ဖိကပ်ကာ စကောဝိုင်း လှည့်ပေးလိုက်သေးသည်။ “အာ….အင်း… မမ……အ…. ရှီးး” အာနိုး ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။

“ကောင်းရဲ့လားဟင်… အာနိုး” “ကောင်းတယ်” “မမလည်း သိပ်ကောင်းတာပဲ… မောင်လေးရာ….ကော့ပြီး အောက်ကနေ ပြန်ဆောင့်…. အိုးး… ဟုတ်ပြီ … ဟုတ်ပြီ…..အင်း…..ဟင်းဟင်းးး” မခင်အေး တစ်ချက်ခြင်း မဆောင့်တော့။ ခပ်ပြင်းပြင်းဖြင့် သွက်သွက်ကြီးကို ဆောင့်နေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး တရှူးရှူးဖြင့် အသက်ရှု ပြင်းလာရုံမျှမက အပေါ်က ဆောင့်လိုးနေသော မခင်အေး မောလာသည်။ ဒါပေမယ့် သူမ၏ ဆောင့်လိုးချက်ကို မလျှော့ အံကိုကြိတ်၍ ဝမ်းခေါင်းသံ တအင်းအင်းဖြင့် ဆောင့်လိုးနေသည်။ မခင်အေး၏ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း မချင့်မရဲဖြင့် အာနိုး၏ လက်မောင်းအိုးကြီးတွေကို ဖြစ်ညှစ်နေသည်။ ရင်ဘတ်ကြီးကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်စုပ်နမ်းရင်း အသားကုန် ဆောင့်ချနေသည်။ “ဗြစ်…ဗြစ်…ပြတ်… ဖွတ်…..ဒုတ်…..ပလွတ်…. ဟ…..အ…အ.. အင်းဟင်းဟင်းးးး….”စောစောက နှူးနှပ်တာ ကြာထားသဖြင့် မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ နောက်တစ်ချီမှ ခပ်ကြာကြာလေး ခံတော့မည်ဟု တွေးရင်း မခင်အေး စိတ်ကိုလျှော့ကာ အသကုန်ဆောင့်၍ လိုးလိုက်စဉ် “အအအားး… မမ…ထွက်… ထွက်ပြီ… အားး… အီးးးးး” အီးကနဲ အားကနဲ ဖြစ်ကာ အာနိုး၏ လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်လာခိုက် မခင်အေးမှာလည်း “အားး… မောင်လေး… မမလည်းး… အားး… ထွက်.. ထွက်ပြီ.. အားးး…အိုးးးး”စောက်ပတ်ထဲမှ စောက်ရည်တွေ ဒလဟော ပန်းထုတ်လိုက်ကာ အာနိုး၏ ဆီးခုံပေါ်သို့ စောရည်နှင့် သုတ်ရည်များ စီးကျလာပြီး တကျွတ်ကျွတ်စုပ်သပ်ရင်း ပျော့ခွေကာ ကျသွားလေတော့သည်။….ပြီး