အိုးသရမ်းတဲ့ ကျူတာ မမ

အခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ချီုအီမွှေးပျံ့နေတဲ့ အနံ့တစ်ခုနှင့်အတူ အဖြူရောင်မွှေ့ရာ ကုတင်ပေါ်မှာ တဘက်အဖြူလေးသာ ပတ်ထားသည့် လုံးကြီးပေါက်လှ မိန်းမပျိုတစ်ယောက် ထိုင်နေသည်။ သူမက သူ့ကိုလက်လေးကမ်းကာ ဆီးကြိုနေသည်။ “မောင်… ကြာလိုက်တာကွာ” “မီးပွိုင့်တွေမိနေလို့ပါ မရယ်… ပရယ်တီကယ်လဲရှိလို့… ကျောင်းဆင်းတာလဲ နောက်ကျတယ်” သူမအရှေ့မှာ မတ်တပ်ရပ်လျှက်ရှိနေတဲ့ ရဲနောင်ကို သက်မွန်က ခါးကနေ ပွေ့ဖက်ထားသည်။ “မ..က ဒီနေ့ပြန်ရောက်တာ စောသားပဲ” “အင်း …မ …စောစောပြန်ခဲ့တာ… အတန်းချိန်လဲမရှိလို့… နောက်ပြီး မောင့်အတွက် အဆင်သင့်ဖြစ်နေအောင်လေ” တကယ်လဲ မက သူ့အတွက် အဆင့်သင့် ဖြစ်နေပါပြီ။ ဆံပင်အုံကြီးတွေကို ဖြန့်ချထားတဲ့ မ..က အခါတိုင်း ကျောင်းကို လာသလို ဆံထုံး ထုံးပြီး အိန္ဒြေကြီးတစ်ခွဲသားနဲ့ မဟုတ်တော့။ မ…က သူ့တို့ ဆရာမ၊ အသက် သုံးဆယ် စွန်းရုံလေးသာရှိသေးတဲ့ ကျူတာဆရာမ တစ်ရောက်ဖြစ်သည်။ ရင်ဖုံးအင်္ကျီ‌လေး ဝတ်ပြီး လုံချည်ကိုတင်းနေအာင် စည်းကာ စာပြတဲ့အချိန်မျိုးဆို သူအပါအဝင် ကျောင်းသားအားလုံးရဲ့ အာရုံတွေက ဘလက်ဘုတ် ပေါ်မှာမရှိ ခါးသိမ်သိမ်လေးအောက်က တင်းပြည့်ကားထွက်နေပြီး အတွင်းခံအရာလေးပင် မြင်နေရတဲ့ မရဲ့ အိုးကြီးပေါ်မှာပဲ ရောက်နေတတ်ကြသည်။ ဒီလိုနေ့မျိုးတွေဆို ရဲနောင် ကျောင်းဆင်းတာနဲ့ သက်မွန်နေတဲ့ အဆောင်ထိလိုက်ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိပေါက်ကွဲကွာ လိုးပစ်တတ်သည်။ အဆောင်ဆိုသော်လည်း နှစ်ထပ်တိုက်ပုလေး တစ်လုံးသာဖြစ်သည်။ အေးအေးဆေးဆေး နေချင်လို့ သက်မွန်က တစ်ယောက်တည်း ငှားနေသည်။ ဒီအခြေအနေက ရဲနော်အတွက် အဆင်သင့်လှသလို သက်မွန်အတွက်လဲ အဆင်ပြေစေသည်။ တကူးတက ဟိုတယ်တွေ ဘိတွေသွားပြီး ကုန်းစရာမလိုတော့။

ပတ်ဝန်းကျင်က အမြင်စောင်းခဲ့တောင်မှ စာပြပေးနေတဲ့ ကျောင်းသားပါလို့ လွယ်လွယ်ပင် ဖြေရှင်းချက်ပေးလို့ရသည်။ “မောင် ချွတ်လိုက်တော့ကွာ” ငံလင့်နေတဲ့ မရဲ့ မျက်နာလေးကို ဆွဲမော့ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို တစ်ချက်နမ်းစုပ်လိုက်ပြီး အဝတ်အစားတွေကို ရဲနောင် ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ အကာအကွယ်မဲ့သွားတဲ့ သူ့လီးကြီးက ခေါင်းတယမ်းယမ်းဖြင့် ရှိနေသည်။ “ဒါကြီးကို လွှမ်းနေတာကွာ… ချစ်ဆုံးကြီး” “အိုး” ရဲနော် အသံပင် ထွက်သွားမိသည်။ မ လီးစုပ်ကောင်းတာ၊ ပညာသားပါပါ စုပ်တတ်တာတွေကို သူ ခိုက်နေရတာပဲ မဟုတ်လား။ အခုလဲ အနှစ်နှစ်အလလ ဝေးကွားပြီး ငတ်ပြတ်နေတဲ့သူလို မ သူ့လီးကြီးကို သွားရည်တရွှဲရွှဲဖြင့် မလွှတ်တမ်း ဖိစုပ်နေသည်။ မ..က စိတ်ကြိုက်စုပ်ပြီးနောက် “မောင်… ခံချင်ပြီကွာ ဒါကြီးကို မ…ဟာထဲ ထည့်ပေးတော့”။ သူနဲ့မ ကျောင်းမှာမဟုတ်ပဲ အပြင်မှာ နှစ်ယောက်တည်း တွေ့ကြတဲ့အချိန်တွေဆို ဒီလိုပဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောနေကြ။ မည်သူကမှလဲ မကို သူ့ဘဲနဲ့ ယခုလို ပြောဆိုနေထိုင်တယ်လို့ ပြောရင်လဲ ယုံကြမည်မထင်။ သို့သော် မသည် ကျောင်းမှာတော့ ဆရာမပီပီ အိန္ဒြေကောင်းလှသည်။ ရဲနောင် ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန် အိပ်လိုက်တယ်။ တစ်ရောက်အထာ တစ်ရောက်သိပြီးသား လူတွေမို့ မက သူ့အပေါ်တက်ခွကာ ဒုတ်နဲ့ အဖုတ်တည့်တာနဲ့ တဆုံးဆောင့်ချလိုက်သည်။ “ဗြွတ်.…ဇွပ်” ရဲနောင် ဘောတောင် အောင့်သွားသည်။ တောင့်တင်း ဖွံ့ထွားလှတဲ့ မရဲ့ ဖင်ကြီးက သူ့ဂွေးစိကို အနည်းငယ် ဖိမိသွားသည်။ မက သူမ လုပ်နေရတဲ့ လုပ်ငန်းအခြေအနေကြောင့် ထိမ်းထိမ်းသိမ်းသိမ်းနဲ့ ဆရာမပီပီ နေရသော်လည်း သူနဲ့ ယခုလို လိုးကြ ဆော်ကြ ဘွတ်ကြတဲ့ အချိန်တွေမှာတော့ ထိန်းသိမ်းထားသမျှ ပွင့်ထွက်လာပြီး ဟိုလိုမလုပ်နဲ့၊ ဒီပုံစံကြီးတော့ မခံချင်ဘူး နာတယ်၊ လျော့အုံး လုံးဝမပြော ကုန်းပြီးခံသလို မှောက်ပြီးလဲ ခံသည်။ အပေါ်ကလဲ ဆောင့်ပေးသည်။

သူ့စောက်ပတ်သူ ဖြဲပေးကာ ရဲနောင်လီးကိုလဲ သူ့လက်နဲ့ပဲ ကိုင်ကာ ထည့်တတ်သေးသည်။ “အတန်းထဲက ကောင်မလေးတွေနဲ့ မောင့်ကို စိတ်မချဘူးကွာ” အပေါ်ကနေ သူ့လီးကို ဆောင့်လိုးနေရင်း မက ပြောလာသည်။ ရဲနောင် သက်မွန်ရဲ့ ဖင်နှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲကာ ညှောင့်ပေးလိုက်ရင်းက အတန်းထဲက ကောင်မလေးတွေက မ လောက်မှ ဆွဲဆောင်မှု မရှိပဲ မရယ် ဘာကို စိတ်ပူနေတာလဲ။ သက်မွန်ကလဲ အပေါ်ကနေ အဆောင့်မပျက်ပဲ “ဟုတ်လား …ပြောပါအုံး… မရဲ့ ဘယ်နေရာတွေက… ဆွဲဆောင်မှု ရှိတာလဲ” တွဲကျမနေပဲ တင်းအိနေတဲ့ မရဲ့ နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်ချေလိုက်ရင်း “အားလုံးပဲ …မ … အထူးသဖြင့် လုံးဝန်းတင်းရင်းတဲ့ နို့ကြီးတွေ ဒီဖင်ကြီးတွေပေါ့”။ “အဲ့ဒီ နို့ကြီးတွေ ဖင်ကြီးတွေကို စိတ်ရှိလက်ရှိသာ ညှစ်ပြီး လိုးပစ်စမ်းပါ မောင်ရယ်”။ ပြောရင်းနဲ့ မက ဖီလ်းတက်လာပုံရသည် ဆောင့်ချက်များက အားပါလာသည်။ မက အပေါ်က မြင်းစီးလို့ မောသွားမှ ရဲနောင်ကို ပက်လက်လှန်ကာ ပေါင်ကားပေးလိုက်သည်။ စိုလဲ့ဖောင်းကားနေတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးထဲ ရဲနောင် လီးသွင်းကာ အပိုင်ကြုံးတော့သည်။ “အာ့ … အာ့ … အားးး …မောင်… နို့ကိုင်ပီးလိုး” ရဲနောင်က ကိုင်ပေးရုံတင်မက စို့ပေးပြီးလဲ ဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့ မဆီက “အင်းး အင်း အား အား” ညည်းသံလေးနဲ့အတူ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုလဲ အငမ်းမရ စုပ်ခဲနေပြန်သည်။ ရဲနောင်လက်က သူမ နို့တွေပေါ်က လွှတ်သွားတဲ့ အခါမျိုးမှာဆိုရင် သက်မွန်က သူ့နို့သူ ပြန်ညစ်နေတတ်သလို ရဲနောင် ဆောင့်လိုးလို့ ကောင်းအောင် ဖင်ကြီးကိုလဲ ပြန်ပြန် ကော့တင်ပေးသည်။ ဒီနေ့လိုပဲ နောက်ရက် နောက်ရက် တွေမှာလဲ ချောမောလှပပြီး စွဲမက်စရာ အချိုးအစား ပြေပြစ်လှတဲ့ မကို ရဲနောင် အခွင့်အရေး ရရင်ရသလို လိုးနေအုံးမှာ အမှန်ပင်။ ကျောင်းအပြန် ဝင်လိုးလိုက်၊ တခါတလေ ညဖက် အပြင်ထွက် လည်ကြတဲ့အခါမျိုးတွေဆိုလဲ မှောင်ရိပ်ကျတဲ့နေရာ ဆိုင်ကယ်ထိုးရပ်ကာ ဆိုင်ကယ်ပေါ် လက်ထောက် ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးခဲ့ကြတာလဲ အခါခါပင်။ မရဲ့ အိမ်သော့ကို ရဲနောင် တစ်ချောင်းယူထားသည်။ တခါတလေ သူကျောင်းက စောစောပြန်ရတဲ့ နေ့မျိုးဆိုရင် မရဲ့အိမ်ကနေ သူ ကြိုစောင့်နေလိုက်သည်။ သူနောက်ကျတဲ့ နေ့မျိုးရှိသလို မ နောက်ကျတဲ့ နေ့မျိုးတွေလဲ ရှိသည်။

ဒီနေ့တော့ ရဲနောင် ပရယ်တီကယ် ဖြေဖြေပီးချင်း မရဲ့အိမ်ကို တန်းသွားလိုက်တယ်။ မ ဒီနေ့ သူ့တိုအခန်းမှာ စာမပြရဘူး။ ဒီအချိန်ဆိုရင် မ အိမ်ပြန်ရောက်နေလောက်ပြီ။ ရဲနောင် သက်မွန်တို့အိမ်ရှေ့ ရောက်သွားတော့ အိမ်တံခါးကို အတွင်းက သော့ခတ်လျှက်ဖြင့် တွေ့ရသည်။ မ အိပ်နေတာလားဟု တွေးရင်း ပါလာတဲ့ သော့နဲ့ ဖွင့်ဝင်လိုက်ပြီး သူတို့ ချစ်စခန်းဖွင့်ရာ အပေါ်ထပ်က မရဲ့အခန်းဆီကို တက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အခန်းရှေ့ ရောက်တာနဲ့ ခုတင်နှဲ့သံလိုလို တကျွိကျွိ အသံမျိုးတွေ ကြားနေရလို့ မ ဘာလုပ်နေပါလိမ့် တွေးပြီး တံခါးကိုဆွဲဖွင်လိုက်စဉ် “ဟာ … မ” “အို … မောင်” ရဲနောင် လုံးဝထင်မထားတဲ့ မြင်ကွင်းက သူ့ကို မှင်သက်သွားစေသည်။ ဘေးတစ်စောင်း အိပ်ပေးထားတဲ့ မကို မထက် အသက်နည်နည်း ပိုကြီးလောက်မယ့် ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့် နှဖူးပြောင်ပြောင် လူကြီးတစ်ရောက်က မရဲ့ ပေါင်တစ်ချောင်းကို မကာ အနောက်ကနေ လိုးနေသည်။ လီးမဲမဲသဲသဲကြီးက ပြတင်းပေါက်က ဝင်လာတဲ့ နေရောင်အောက်ဝယ် မရဲ့ စောက်ရည်တွေဖြင့် ဝင်းပြောင်လက်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်လဲ အပြန်အလှန် စုပ်ခဲနေကြသည်။ သူ့ကို မြင်သွားတော့ ကုန်းထလိုက်တဲ့အချိန် မရဲ့စောက်ပတ်ထဲက ဘဲကြီးရဲ့လီးကြီးက ပလွှတ်ကနဲ ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ မက စောင်တစ်ထည်ကို သူ့ကိုယ်ပေါ် ဆွဲခြုံလိုက်ပြီးမှ “မောင် …မ ရှင်းပြပါရစေ” “တောက်” ရဲနောင် ချက်ချင်ပဲ အိမ်ထဲက ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ဒီအချိန်မှာ သူ စိတ်အရမ်းတို၊ ဒေါသတွေဖြစ်လွန်းလို့ အသားတွေပင် တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ သူ အိမ်ပြန်ရောက်တော့လဲ သူမဟုတ်တဲ့ သူစိမ်းယောက်ျားတစ်‌ယောက်နဲ့ အရသာခံလိုးနေကြတဲ့ မတို့ရဲ့ တဏှာခိုးဝေနေတဲ့ ပုံရိပ်တွေသာ ကြီးစိုးနေသည်။ ရဲနောင် နောက်တစ်ရက် ကျောင်းလဲ မသွားဖြစ်။ သူ မနဲ့ မျက်နာချင်း မဆိုင်ချင်သေးဘူး။ သုံးရက်ဆက် ကျောင်းမသွားပဲ နေလိုက်ပြီးနောက်မှ မိဘတွေ ရိပ်မိလာမှာစိုးတာနဲ့ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။

စာသင်ချိန်တွေ တစ်ချိန်ပီးတစ်ချိန် ဘယ်လိုပီးသွားမှန်ပင် မသိလိုက်။ “ဒီတစ်ချိန်ပြီးရင် အိမ်သာ သွားမယ်… ဟေ့ရောင်တွေ” “မင်းကသေး ပေါက်ချင်လို့လား ခုနကမှ သွားခဲ့တယ်” “ဝေးပါ့ကွာ …ဒါဘယ်သူ့အချိန်လဲ အောင်မင်း… ဒေါ်သက်မွန် အချိန်လေ” “အော် …အော် ဟုတ်သား မေ့သွားတယ်ကွာ… အိမ်သာ ပြေးရအုံးမှာပေါ့…. တောက် ဆရာမကလဲ တစ်နေ့တခြား… ဖင်ကြီးက ပိုပိုတောင့်လာသလိုပဲနော်” “အေးဆို… လိုးလိုက်ရလို့ကတော့…. ဟင်း …ဟင်း ဘာပြောကောင်းမလဲ… ဆွေမေ့မျိုးမေ့နေမှာပဲ” “မင်းတို့ကောင်တွေကတော့…. ကိုယ့်ဆရာမ ကိုယ်ပစ်မှားနေပြန်ပြီး အတော်ဆိုးတဲ့ကောင်တွေပဲ” “စိုးနိုင်… မင်းအပိုတွေမပြောစမ်းနဲ့…. မင့်ဖုန်းထဲမှာ ဒေါ်သက်မွန် ဖင်ပုံတွေကြီး ခိုးရိုက်ပြီး ဝေါပေပါ တင်ထားတာ ငါမသိဘူးများ မှတ်နေလား”။ “ဟကောင်တွေ …တိုးတိုးပြောပါဟ ဘေးကကြားကုန်မယ်”။ ဘေးက ကြားမကြားတော့ မသိ အနောက်တန်းက ရဲနောင်ကတော့ ကြားနေရသည်။ မ ဝင်လာပေးမယ့် ရဲနောင်ကတော့ ခေါင်းကြီးငုံ့ထားသည်။ စာသင်နေရင်း သူ့ကို တစ်ခါ တစ်ခါ အသနားခံတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်နေတာကို ရဲနောင် မျက်နာလွှဲထားမိတယ်။ အချိန်မပြည့်ခင်ပဲ ရဲနောင် အတန်းထဲက ထွက်ခဲ့ပြီး ဆိုင်ကယ်စတန့်တွေးနားမှာ ဆေးလိပ်သောက်ရင်း သွားရပ်နေလိုက်တယ်။ “မောင်” သူ့အချိန်ပြည့်လို့ ပြန်ထွက်လာတဲ့ သက်မွန် ရဲလေး အနားကို ရောက်လာသည်။ မက ဘေးဘီကိုလည်း အကဲခတ်နေသည်။ “ဘာလဲ မ …ဘာပြောချင်သေးလို့လဲ” မျက်နာလွှဲပြီး ရဲနောင် မေးလိုက်တယ်။ “မ …ပြောတာကို ခဏလောက် နားထောင်ပေးပါ…. ပြီးရင် မောင်ကြိုက်သလို ဆုံးဖြတ်ပေါ့…. မောင့်ဆုံးဖြတ်ချက်အတိုင်း… မ လိုက်နာပါမယ်” ဆိုင်ကယ်စတန်းက လူတွေက သူတို့ကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့ ကြည့်နေကြလို့ ရဲနောင် ကျောင်းဆောင်အကွယ်နားကို ရွှေ့လိုက်ပြီး “ဘာတွေများ ပြောချင်သေးလို့လဲ မ… ယောကျ်ား တစ်ယောက်ကို လိုလိုချင်ချင်နဲ့ အလိုးခံနေတာ…. ကျနော်ကိုယ်တိုင် မြင်ခဲ့တာပဲ”။ မက ခေါင်းလေးငုံကာ “ဟုတ်ပါတယ်… မ …သူ့ကို ခံခဲ့မိပါတယ်… မ… အဲ့အချိန်မှာ နည်းနည်းမူးနေတယ် မောင်… သူ့နာမည်က ကိုခန့်မောင်တဲ့ သူက မကို ပရိုပိုစ့် လုပ်ထားတဲ့သူပါ….. အဲ့နေက သူ့မွှေးနေ့မှာ တစ်ခုခုလိုက်ကျွေးပါရစေဆိုပြီး ပြောလာတယ်…. အဲ့ဒါနဲ့ မ လက်ခံခဲ့ပါတယ်…. ဆိုင်ရောက်တော့ သူ ကသောက်တယ်… မကိုလဲ သောက်တတ်ရင် သောက်ကြည့်ပါလား ဆိုတာနဲ့…. နည်းနည်းသောက် ဖြစ်သွားတယ်… ဘီယာပါပဲ…. သူနဲ့ စကားတွေပြောပြီး ပြန်ခါနီးတော့… မ မူးချင်နေပြီမောင်…. သူကပဲ မကို အိမ်အထိ လိုက်ပို့ပေးတယ်…. နောက်တော့… နောက်တော့ သူ မကိုနမ်းတယ်… မ ဝန်ခံပါတယ် အထိအတွေ့မှာ… မ သာယာသွားမိတယ် …မကို ခွင့်လွှတ်ပါ မောင်” ရဲနောင် တိတ်နေသည်။

“ပြန်ပြောအုံးလေ အချစ် …အချစ် ဒီလိုကြီး မခေါ်မပြောပဲနေရင် ဒို့မနေတတ်ဘူး” မက သူ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး မေးလာသည်။ သူ မရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးကြည့်လိုက်တယ်။ မြင်တာနဲ့ လိုချင်းစရာ ကောက်ကြောင်း အလှတွေရှိတဲ့ မကို ဟိုလူကြီး ကြံစည်သွားတာကိုတော့ ရဲနောင် သိပ်တော့ မအံ့သြ။ “ဟေ့… ရဲနောင် …အော် တီချယ် ရောပါလား” ထိုအချိန် သူတို့အနားကို တစ်ခန်းထဲဖော် နှင်းယု ရောက်လာလို့ မက ရဲနောင်နဲ့ ခပ်ခွာခွာ အနောက်နည်းနည်းဆုတ်လိုက်ပြီး သူနဲ့နှင်းယုကို နှုတ်ဆက်ကာ ထွက်သွားတယ်။ သူနဲ့မ ဖြစ်နေတာကို ဘယ်သူမှ မသိကြ။ နှင်းယုက သူမအိမ်ကို လိုက်ပို့ခိုင်နေသည်။ လမ်းလဲ ကြုံနေတာနဲ့ ရဲနောင် လက်ခံလိုက်တယ်။ သူနဲ့နှင်းယု ဆိုင်ကယ်တစ်စီးတည်းနဲ့ ထွက်သွားတာကို အဆောင်ကွယ်ကနေ ကြည့်နေတဲ့ မကိုလဲ ရဲနောင် တွေ့လိုက်ရသည်။ မနဲ့သာ မဖြစ်ခဲ့ရင် ဒီအချိန် နှင်းယုနဲ့သူ ရည်းစားတွေ ဖြစ်နေလောက်ပြီ။ သူ့ကို ရည်းစားရှိမှန်း မသိသေးတဲ့ နှင်းယုက အထာတွေ ပေးနေတာကိုလဲ ရဲနောင် ကောင်းကောင်းသိသည်။ ခေတ်ရဲ့ သမီးပျိုပီပီ လန်ပျံထွက်နေတဲ့ နှင်းယုကလဲ ယောက်ျားတွေ ကြိုက်တတ်ကြတဲ့ မိန်းမစားမျိုးထဲကပါပဲ။ ရဲနောင် နှင်းယုအိမ်ကို ချပေးပြီး သူ့အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရေချိုး အဝတ်အစားလဲပြီး မိုးချုပ်ခါနီးတော့ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးနဲ့ အပြင်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ညစ်နေတဲ့ စိတ်တွေကို ဆိုင်ဝင်ပြီး အရည်ဖျော်ကြည့်သည်။ မူးလာပြန်တော့ ညဉ်ဆိုးက ပေါ်လာပြန်သည်။ ဂွကြားကလီးက မာဆတ်ဆတ်ပင်ဖြစ်နေပြီ ဆိုင်ကနေထွက်လာပြီး အိမ်အပြန် သေးပေါက်ချင်တာနဲ့ မှောင်ရိပ်ကျတဲ့နေရာမှာ ရပ်ပြီး ဝိတ်လျှော့နေတုန်း သူ့ခါးကို အနောက်ကနေ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ လာဖက်ခြင်းကို ခံလိုက်ရ၍ ရဲနောင် တွန့်သွားသည်။ “ဟင် …မ” ဟုတ်ပါတယ် သူ “မ” လို့ခေါ်တဲ့ သက်မွန်က သူ့ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး ဖက်ထားသည်။ “မ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ရောက်လာတာလဲ” “မောင် အိမ်ကထွက်ခဲ့ကတည်းက မောင့်နောက်က… မ လိုက်လာတာ မောင်ဆိုင်ထဲဝင်သွားတာလဲ …မ တွေ့တယ်” သူ့ဆိုင်ကယ်ဘေးမှာ မရဲ့ ကလစ်ဆိုင်ကယ်ကိုလဲ တွေ့ရသည်။ “ဘာလိုက်လုပ်တာလဲ” “မောင် မဖြေရသေးဘူးလေ… မကို ခွင့်လွှတ်လား” မက ဘောင်းဘီထဲ ပြန်မထည့်ရသေးတဲ့ သူ့လီးကို ပွတ်သပ်ဆုပ်ကိုင်ကာ မေးနေသည်။ အလိုက်မသိတဲ့ လီးကလဲ တင်းလာသည်။

တာဝန်ချိန်မဟုတ်လို့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဝတ်စားလာတဲ့ ဗွီရှိုတ်အင်္ကျီ ရင်ညွှန့်ကြားက နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးတွေကို တစ်စွန်းတစ်စ မြင်ရတော့ ရဲနောင် အာခါင်တွေ ခြောက်လာသည်။ သောက်နေကတည်းက တောင်ချင်နေတဲ့ လီးက မရဲ့လက်ဖဝါး နုနုလေးထဲမှာ တိုက်ပွဲဝင်ရန် အသင့်ဖြစ်နေပြီ။ ရဲလေး ခေါင်းထဲ ဘာမှမရှိတော့ မကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး အငမ်းမရပဲ လျှာချင်း စီးချင်းထိုးလိုက်ကြသည်။ မရဲ့လက်ကလဲ သူ့လီးကို ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး အရှိန်ရလာတော့ ရဲနောင် သက်မွန်ကို လမ်းဘေးသစ်ပင်ကို လက်ထောက်ခိုင်းပြီး ထဘီလှန်ကာ တဘုန်းဘုန်း လိုးတော့သည်။ အင်္ကျီအောက်ကနေ လက်လျှိုကာ နို့ကြီးတွေကို ဆွဲဆွဲဆုပ်ကာ ဆောင့်ဆောင့်လိုးသည်။ သူရော မရော ပတ်ဝန်းကျင်ကို မေ့နေကြပြီ။ လိုအင်တွေ ပြည့်ဝသွားပြီးနောက် မက သူ့ကို ခွင့်လွှတ်လား မေးတော့ ရဲနောင် “အင်း”လို့ပဲ တစ်လုံးတည်း ဖြေလိုက်တယ်။ မက မနက်ဖြန်ည ကလပ်သွားမယ် ဘာနေ့လဲ သိလားလို့ မေးတော့ ရဲလေး ခပ်ပေါ့ပေါ့ပဲ ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။ မက မနက်ဖြန် ချစ်သူများနေ့တဲ့။ ရဲနောင် သတိတောင်မထားမိ သူနဲ့မ ဆိုင်ကယ် တစ်ယောက်တစ်စီးစီနဲ့ ပြန်ခဲ့ကြပြီး မကို သူ့အိမ်ထိ လိုက်ပို့ပေးပြီးမှ သူ့အိမ်ကို ပြန်ခဲ့လိုက်တယ်။ တိုက်ဆိုင်စွာနဲ့ပဲ ချစ်သူများနေ့ဟာ စနေနေ့ ဖြစ်နေတယ်။ ကျောင်းပိတ်ပေမဲ့ တစ်နေ့လုံး ရဲနောင် အိမ်မှာပဲ ရှိနေတယ်။ မကလဲ ညကျမှ လာခဲ့ဆိုတာနဲ့ ညမှပဲ တစ်ညလုံး အိမ်မပြန်ပဲ အပြင်မှာ အိပ်ပြီးပဲ တွယ်တော့မယ်လို့ စဉ်းစားထားပြီး ည၈နာရီထိုးခါ နီးလောက်ကျမှ ရဲနောင် သက်မွန်ဆီ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ သူ ရောက်ရောက်ချင်းပဲ အဆင်သင့်စောင်နေ့တဲ့ မက ဆိုင်ကယ်နောက်ကနေ တက်ခွလိုက်တယ်။ ပေါင်လယ် လောက်ပဲရှိမဲ့ ဂျင်းပန်လေးဖြင့် မက ဆယ်ကျော်သက်လေး တစ်ယောက်လို နုပျိုလန်းဆန်းနေသည်။ ရောင်စုံမီး တစ်ဖျတ်ဖျတ်ဖြင့် ကလပ်ထဲတွင် လူတွေတောင် စည်နေပြီ။ စပိုင် တစ်ယောက်တစ်လုံး သောက်လိုက်ကြပြီး စည်းချက်နဲ့အတူ သူနဲ့မ ကနေလိုက်တယ်။ တင်ပါးလေး လှုပ်ရမ်းပြီးကနေတဲ့ မရဲ့နောက်ပိုင်းကို မသိမသာ ရှိုးနေတဲ့ လူရော၊ သိသိသာသာ ကြည့်နေတဲ့ လူတွေရော ရဲနောင် တွေ့နေရသည်။ ၁၀မိခန့် ကနေလိုက်ပြီးနောက် သေးပေါက်ချင်တာနဲ့ မကို ခဏလေး ပြန်လာခဲ့မယ် ပြောပြီး အိမ်သာဖက် ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။

ဝိတ်လျှော့ပြီး ပြန်အထွက် မိန်းကလေး သန့်စင်ခန်းထဲကနေ ထွက်လာတဲ့ နှင်းယုကို ရဲနောင် တွေ့လိုက်သလို နှင်းယုကလဲ သူ့ကိုမြင်သွားတယ်။ “ရဲနောင်… နင်လဲ လာတယ်” “လာတာပေါ့ …နင်တောင် လာသေးတာပဲ မဟုတ်လား” နှင်းယု တော်တော်လေး ကောင်းနေပုံရသည်။ ဒယီးဒယိုင်နဲ့ ရဲနောင်အနား ရောက်လာပြီး သူ့လက်ကိုဆွဲကာ “လာ …သွားက ကြမယ်” “နေ … နေအုံး ခဏလေး နှင်းယု” “ဘာမှ မနေနဲ့ နင်က မချင်လို့လား” အဓိပ္ပာယ်ပါပါနဲ့ ကြည့်ပြီး ပြောလာတဲ့ နှင်းယုကို ငါ့ရီးစားပါတယ်လို့လဲ ပြောလို့မဖြစ်ပြန်၊ ဘယ်မှာလဲ ပြဆိုမှ ဂွကျမည်။ မကို နှင်းယု တွေ့သွားလို့မဖြစ်၊ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ နှင်းယု ဆွဲခေါ်လာရာ ခန်းမထဲကို ရဲနောင် ပါသွားသည်။ မများ သူနဲ့ နှင်းယုကို တွေ့သွားမလား အတွေးနဲ့ ရှာကြည့်တော့လဲ မကို မတွေ့ရ ဘယ်များသွားနေတာလဲ။ နှင်းယုကလဲ ခန်းမထဲရောက်တာနဲ့ သူ့လက်ကိုင်ကာ ဒွန့်တော့သည်။ အလိုက်သင့်လေး နှင်းယုနဲ့ တွဲကနေပြီး မျက်လုံးတွေကလဲ မကို ရှာနေတယ်။ လည်ပြန်ကာ ဟိုကြည့်ဒီကြည့် လုပ်နေတုန်း နွှေးထွေးတဲ့ အထိအတွေ့ တစ်ခုကြောင့် ရဲနောင် နှင်းယုကို ကြည့်လိုက်တော့ နှင်းယုက သူ့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေသည်။ နို့အိအိကြီးတွေက သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် ထိကပ်နေတော့ ရဲနောင် သွေးဆူလာပြီ။ ဒါတင်မကသေး နှင်းယုက သူ့လက်တွေကို ဆွဲယူကာ သူမတင်ပါးတွေပေါ် တင်ပေးပြီး သူ့ကိုဆာလောင်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေဖြင့် ကြည့်ကာ တစ်ခုခုကို တောင်းခံနေသလိုပင်။ တင်းပြောင်နေတဲ့ စကတ်အတိုလေးပေါ်က တင်ပါးကြီးတွေကိုလဲ ရဲနောင် ပွတ်နေမိပြီ။ အဲ့ဒီအချိန် မီးရောင်မှိန်မှိန်လေးတွေပဲရှိတဲ့ အခန်းတွေနားမှာ မကို ယောကျ်ားတစ်ယောက်နဲ့ စကားပြောနေတာကို ရဲနောင် တွေ့လိုက်ရသည်။ မနဲ့ စကားပြောနေတာ ဘယ်သူလဲ။ နောက်တော့ ထိုသူက မကို ဇွတ်ဆွဲခေါ်နေသည်။ မဆီကိုပဲ စိတ်ရောက်နေလို့ နှင်းယု ဘာပြောလိုက်တယ်ဆိုတာတောင် သေချာမကြားလိုက်။ အခန်းထဲ သွားရအောင်ဆိုလား သဲ့သဲ့ကြားလိုက်ရပြီး သူ့ကို လက်ဆွဲကာ ခေါ်နေပြန်သည်။ နှင်းယု သွားနေတာ မတို့ စကားပြောနေတဲ့ဆီ ဖြစ်နေလို့ ရဲနောင် ခပ်ဖြည်းဖြည်း လိုက်သွားလိုက်တယ်။ ကနေကြတဲ့ လူတွေရှိတဲ့ ခန်းမအကွယ် အခန်တွေကြီးပဲ တစ်တန်းထဲရှိတဲ့ နေရာရောက်မှ အခန်းတစ်ခန်းရှေ့မှာ မကို ခုနက သူတွေ့ခဲ့တဲ့ လူနဲ့ပဲ စကားရပ်ပြောနေကြတာကို ရဲနောင် တွေ့ရပြန်သည်။ နှင်းယု အခန်းတံခါး ဖွင့်လိုက်တာကိုတောင် သတိမထားမိလိုက်။ အဲ့ဒီအချိန် သူ့ကို မက မြင်သွားတယ်။ မ အမူအရာ ပျက်သွားတာကိုလဲ ရဲနောင် သတိထားမိလိုက်တယ်။ ကျောပေးထားလို့ မနဲ့စကားပြောနေတဲ့ လူကတော့ ရဲနောင်ကို မမြင်။

မက သူနဲ့ နှင်းယုကို စူးစမ်းသလို မသိမသာ ကြည့်နေတုန်း ဟိုလူက မလက်ကို ဆွဲပြီး ဘာပြောနေတယ်မသိ။ မကတော့ ဟိုလူ့လက်ထဲကနေ အတင်းရုန်းနေတယ်။ ဒီကြားထဲ နှင်းယုက သူ့ပေါင်ကြားကို လက်နဲ့ပွတ်သပ်နေတာကိုလဲ မ မြင်သွားတယ်။ နောက်တော့ နှင်းယုက သူ့လက်ကနေ ဆောင့်ဆွဲခေါ်လိုက်လို့ ရဲနောင် အခန်းထဲ ရောက်သွားသည်။ ရောက်ရောက်ချင်းပဲ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို မလွှတ်တမ်း ဖိနမ်းတော့သည်။ လက်ကလဲ ဘောင်ဘီကြားထဲ သွင်းကာ လီးကို နှိုက်နေသည်။ ရဲနောင်လီးကလဲ ဘောင်ဘီ အတွင်းထဲကနေ ရုန်းကြွနေပြီ။ နှင်းယုနဲ့ ခဏခွာလိုက်ပြီး မပိတ်ရသေးတဲ့ တံခါးပေါက်ကနေ မကို ကြည့်လိုက်တော့ ခုနက မနဲ့ စကားပြောနေတဲ့ ယောကျ်ားက မကို ခါးကနေဖက်ကာ မရဲ့ တင်ပါးတွေကိုလဲ ဆုပ်နယ်၍ အခန်းထဲ ဝင်သွားကြတာကို တွေ့လိုက်ရပြီး အခုမှ ဘေးတိုက်မျက်နှာကို မြင်လိုက်ရမှ မနဲ့စကားပြောနေတဲ့ လူဟာ အရင်တစ်ခါ မတို့အိမ်မှာ မကိုလိုးနေတဲ့ လူဆိုတာကိုပါ ရဲနောင် သိလိုက်ရတယ်။ သူ့အခန်းထဲကို ကြည့်ပြန်တေ့ာလဲ ကုတင်ပေါ်မှာ ကိုယ်တုံးလုံး ပက်လက်လန်ကာ မြူဆွယ်သလို သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ နှင်းယုကိုတွေ့ရတော့ မထူးတော့ပါဘူးလေဆိုပြီး တံခါးပြန်ပိတ်ကာ နှင်းယုရှိရာ ကုတင်ပေါ်သို့ တက်သွားတော့သည်။ ထိုအချိန် ရဲနောင်ရဲ့ချစ်သူ သက်မွန် တို့ဝင်သွားတဲ့ အခန်းထဲတွင်လဲ သက်မွန်ကို သူ့အိမ်ပေါ်ထိ တက်လိုးသွားတဲ့ ခန့်မောင်မှာ ကုတင်ပေါ်တွင် လီး မိုးပေါ်ထောင်လျှက်ဖြင့် ရှိနေပြီး။ သူ့ဘေးတွင်တော့ အဝတ်မပါ ကိုယ်လုံးတီး သက်မွန်က ခန့်မောင့်ရင်ဘတ်ကို သူမလက်ကလေးဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ အရင်တစ်ခေါက် ငါက နင့်စောက်ပတ် ယက်ပေးထားတာဆိုတော့ ဒီတစ်ခါ နင်ကငါ့ကို” “သိတယ် …လီးစုပ်ပေးရမှာ မဟုတ်လား” ခန့်မောင် ဘာလိုချင်လဲဆိုတာသိတဲ့ သက်မွန်က ဖြတ်ပြောသည်။ “ကျမ လီးစုပ်ပီးပေးပြီးရင်ရော … ရှင်ကဘာလုပ်အုံးမှာလဲ” “ငါလီးစုပ်ခံပြီးရင် နင့်ကို ခွေးလိုးလိုးမယ်” သက်မွန်က သဘောကျစွာဖြင့် တခစ်ခစ် ရယ်နေပြီးမှ “ဒါဆိုလဲ… ကျမကို ခွေးလိုးပဲ အရင်လိုးပေးလိုက်ပါရှင်… ပြီးမှ ရှင့်ကို လီးစုပ်ပေးမယ်” ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် သက်မွန်က လေးဖက်ထောက်ပေးလိုက်ပြီ ခန့်မောင် လိုးကောင်စေရန် သူမဖင်ကြီးကို အနောက်သို့ အစွမ်းကုန် ဖွင့်ကားပေးထားလိုက်သည်။ ခန့်မောင်ကလဲ သက်မွန်ဖင်နောက် နေရာယူကာ သူ့လီး ကောက်ကောက်ကြီးကို အရည်ကြည်လေးတွေ စို့နေတဲ့ သက်မွန်စောက်ဖုတ်ထဲသို့ အားရှိသမျှ သူ့ကိုယ်လုံးဝိတ်ကြီးပါသုံး၍ ဆောင့်ထည့်လိုက်တော့သည်။ “အင့်”ဆိုတဲ့ ရှိုက်သံလေးထွက်သွားပြီး သက်မွန်လဲ ခေါင်းလေး မော့သွားတော့သည်။…. ပြီး